Kjósa að kjósa ekki Davíð Þorláksson skrifar 13. febrúar 2019 07:00 Meirihlutinn í Reykjavík ákvað að nota skattpeninga til að hvetja tryggustu kjósendahópa sína til að mæta á kjörstað í síðustu kosningum. Fyrir utan hinn augljósa dómgreindarbrest sem felst í því vekur það upp spurningar um hlutverk hins opinbera og hvaða sýn stjórnmála- og embættismenn hafa á það. Þeim hættir nefnilega til þess að breytast í samfélagsverkfræðinga sem telja að hlutverk sitt sé að gera alla mögulega þætti samfélagsins betri, að þeirra mati. Þetta gildir bæði um stjórnmálamenn á vinstri og hægri vængnum. Vandamálin við þetta eru margvísleg. Í fyrsta lagi vilja fæstir að hið opinbera sé allt um lykjandi í öllum mannlegum þáttum daglegs lífs. Fólk greinir vissulega á um hvert umfang hins opinbera ætti að vera, en flest erum við sammála um að því ættu að vera einhver takmörk sett. Í öðru lagi erum við ekki öll sammála um það hvað gerir samfélagið betra. Í þriðja lagi kostar þetta allt peninga. Það eru peningar sem eru teknir úr vösum skattgreiðenda og gera það að verkum að þeir hafa minna á milli handanna. Fyrir sveitarstjórnarmenn er nærtækt að einbeita sér að lögbundnum hlutverkum sínum. Aukin kosningaþátttaka er það ekki og ætti ekki að vera markmið í sjálfu sér. Það er hrokafullt viðhorf að fólk sem kýs ekki sé ekki að sinna samfélagslegri skyldu sinni og þurfi bara meiri fræðslu til að skilja það. Að kjósa að kjósa ekki er líka ákveðin afstaða. Sú afstaða er meiri áfellisdómur yfir stjórnmálamönnum en kjósendum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Davíð Þorláksson Mest lesið Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson Skoðun Framtíð innri markaðarins Gunnar Bragi Sveinsson Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo Skoðun
Meirihlutinn í Reykjavík ákvað að nota skattpeninga til að hvetja tryggustu kjósendahópa sína til að mæta á kjörstað í síðustu kosningum. Fyrir utan hinn augljósa dómgreindarbrest sem felst í því vekur það upp spurningar um hlutverk hins opinbera og hvaða sýn stjórnmála- og embættismenn hafa á það. Þeim hættir nefnilega til þess að breytast í samfélagsverkfræðinga sem telja að hlutverk sitt sé að gera alla mögulega þætti samfélagsins betri, að þeirra mati. Þetta gildir bæði um stjórnmálamenn á vinstri og hægri vængnum. Vandamálin við þetta eru margvísleg. Í fyrsta lagi vilja fæstir að hið opinbera sé allt um lykjandi í öllum mannlegum þáttum daglegs lífs. Fólk greinir vissulega á um hvert umfang hins opinbera ætti að vera, en flest erum við sammála um að því ættu að vera einhver takmörk sett. Í öðru lagi erum við ekki öll sammála um það hvað gerir samfélagið betra. Í þriðja lagi kostar þetta allt peninga. Það eru peningar sem eru teknir úr vösum skattgreiðenda og gera það að verkum að þeir hafa minna á milli handanna. Fyrir sveitarstjórnarmenn er nærtækt að einbeita sér að lögbundnum hlutverkum sínum. Aukin kosningaþátttaka er það ekki og ætti ekki að vera markmið í sjálfu sér. Það er hrokafullt viðhorf að fólk sem kýs ekki sé ekki að sinna samfélagslegri skyldu sinni og þurfi bara meiri fræðslu til að skilja það. Að kjósa að kjósa ekki er líka ákveðin afstaða. Sú afstaða er meiri áfellisdómur yfir stjórnmálamönnum en kjósendum.