Bakþankar

Bjartur Clinton

María Rún Bjarnadóttir skrifar
Eins og flestir stúdentar á Íslandi las ég Sjálfstætt fólk í menntaskóla. Þó að bókmenntafræðin lýsi mikilvægi Bjarts í Sumarhúsum, þá eru það gjörðir hans gagnvart Ástu Sóllilju í kaupstaðarferðinni sem hafa markað mína sýn á persónuna. Í skólaritgerðinni fjallaði ég því um fúlmennið sem bæri sko ekki nafn með rentu, en ekkert um lífsbaráttuna, stoltið eða sjálfstæðið.

Þegar ég sá heimspekinginn Kate Manne fjalla um Bjart í magnaðri nýrri bók um kvenfyrirlitningu hélt ég að hann yrði nú afhjúpaður alþjóðlega sem kynferðisbrotamaður frekar en tákngervingur frelsisbaráttu. Það var því óvænt að sjá höfundinn líkja Bjarti við Hillary Clinton. Samskipti hans við maddömuna þar sem hann kríaði út mjólk fyrir ungbarnið taldi hún dæmi um stolta manneskju sem undirgangist hlutverk fórnarlambsins í erfiðum aðstæðum og nýti það til að spyrna við í betri átt. Rétt eins og Hillary, með því að takast á við hlutverk svikinnar eiginkonu og þannig undirbúa sviðið fyrir stjórnmálaferilinn.

Nú má vel vera að Manne hafi ekki lesið alla kaflana í Sjálfstæðu fólki og viti bara ekki um kaupstaðarferðina. Það má líka vera að í þessu felist áminning um að það er ekki gagnlegt að nálgast kynferðisbrotamenn sem einvíðar persónur. Þeir eru alls konar fólk sem gegnir alls konar hlutverkum. Kotbændur og forstjórar. Þeir eru margir góðir menn. Það sem hefur breyst er að nú er almennt ákall eftir því að ofbeldið og áreitnin sem þeir hafa beitt sé í forgrunni, en ekki sussað niður og vandræðast með á meðan öllu því jákvæða er hampað. Hitt er svo hversu mikil áhrif þessi breytta nálgun mun hafa á framvindu næstu kafla.






×