Fagmennska í sundi Guðrún Vilmundardóttir skrifar 6. september 2018 07:00 Vesturbæjarlaugin er mín uppeldislaug, þangað fór ég að venja komur mínar um það leyti sem hringvegurinn var opnaður. Þar lærði ég að synda, þó aldrei betur en svo að rassinn á það til að skjótast upp úr í skriðsundi ef ég gleymi mér, og ég gleymi mér undantekningalaust á annarri eða þriðju ferð. Sú fyrsta er stundum þokkafull. Af langri reynslu er ég nokkuð heimakomin í lauginni og þekki helstu reglur um háttalag sundgesta. Ég kann að leiðbeina ofan í laugina á þremur tungumálum – ekki myndi ég vilja heimsækja slíka menningarstofnun í ókunnu landi og gera allt rangt. Um daginn kynntist ég nýjum menningarlegum árekstri í lauginni. Við erum tvær í sturtuklefanum að búa okkur til að fara ofan í; báðar fagmenn og þvoum okkur vinsamlegast án sundfata. En svo tek ég eftir að konan fer að gjóa augunum undarlega á mig. Hreinlega glápir. Ég velti fyrir mér hvernig ég eigi að hafa kurteislega orð á því við hana að fullorðið fólk stari ekki hvað á annað í sturtu. Ákveð að nefna þetta blíðlega þegar við göngum út í laug. Við skrúfum fyrir kranana samtímis og um leið breytist eitthvað í hljóðvistinni. Hjá mér vaknar grunur. Þegar ég opna munninn til þess að koma hinni vinsamlegu ábendingu á framfæri rennur upp fyrir mér að ég hafði verið að syngja hástöfum svolítið lag sem ég var búin að vera með á heilanum. Ég er söngvin en ekki lagviss eftir því, og ég fann það einhvern veginn á raddböndunum og lungunum að ég hafði ekki dregið af mér í flutningnum. Ég nikkaði sjálfsörugg til konunnar og við gengum samferða út í pott. Ég raulaði lagið áfram, úr því sem komið var. Og smellti fingrum í takt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Mest lesið Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Má „ég líka“ fá hærri laun? Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Hraðlest: töfralausn? Haraldur Sigþórsson og Inga María Árnadóttir Skoðun Er starf mitt sem hjúkrunarfræðingur ósýnilegt? Henný Björk Birgisdóttir Skoðun Þarf breytingar í borginni? Inga María Hlíðar Thorsteinsson Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson Skoðun Stöndum vörð um úthverfin Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Hégómastefna Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun
Vesturbæjarlaugin er mín uppeldislaug, þangað fór ég að venja komur mínar um það leyti sem hringvegurinn var opnaður. Þar lærði ég að synda, þó aldrei betur en svo að rassinn á það til að skjótast upp úr í skriðsundi ef ég gleymi mér, og ég gleymi mér undantekningalaust á annarri eða þriðju ferð. Sú fyrsta er stundum þokkafull. Af langri reynslu er ég nokkuð heimakomin í lauginni og þekki helstu reglur um háttalag sundgesta. Ég kann að leiðbeina ofan í laugina á þremur tungumálum – ekki myndi ég vilja heimsækja slíka menningarstofnun í ókunnu landi og gera allt rangt. Um daginn kynntist ég nýjum menningarlegum árekstri í lauginni. Við erum tvær í sturtuklefanum að búa okkur til að fara ofan í; báðar fagmenn og þvoum okkur vinsamlegast án sundfata. En svo tek ég eftir að konan fer að gjóa augunum undarlega á mig. Hreinlega glápir. Ég velti fyrir mér hvernig ég eigi að hafa kurteislega orð á því við hana að fullorðið fólk stari ekki hvað á annað í sturtu. Ákveð að nefna þetta blíðlega þegar við göngum út í laug. Við skrúfum fyrir kranana samtímis og um leið breytist eitthvað í hljóðvistinni. Hjá mér vaknar grunur. Þegar ég opna munninn til þess að koma hinni vinsamlegu ábendingu á framfæri rennur upp fyrir mér að ég hafði verið að syngja hástöfum svolítið lag sem ég var búin að vera með á heilanum. Ég er söngvin en ekki lagviss eftir því, og ég fann það einhvern veginn á raddböndunum og lungunum að ég hafði ekki dregið af mér í flutningnum. Ég nikkaði sjálfsörugg til konunnar og við gengum samferða út í pott. Ég raulaði lagið áfram, úr því sem komið var. Og smellti fingrum í takt.