Besta gjöfin Lára G. Sigurðardóttir skrifar 18. desember 2017 07:00 Í aðdraganda jólanna heyrum við oft að samverustundirnar skipti höfuðmáli. Pakkarnir, hátíðarmaturinn og allt annað sem fylgi sé partur af sviðsmynd en ekki aðalatriði. En þegar þetta er skoðað nánar þá virðist oft sem við forgangsröðum þannig að samverustundirnar mæti afgangi. Ég er engin undantekning. Sjálf hef ég eytt mörgum aðfangadögum og áramótum í vinnunni, bæði áður en og eftir að börnin komu til sögunnar. Þetta er ekki einsdæmi. Ég mætti heldur ekki í stórafmæli vinkonu minnar fyrir mörgum árum af því að ég var að læra undir lokapróf. Hún hefur hvorki fyrr né síðar haldið upp á afmæli sitt. Skemmtilegar sögur úr afmælinu eru reglulega rifjaðar upp og ég minnt ósjálfrátt á að ég hafi ekki verið til staðar til að samgleðjast. Af hverju látum við prófalestur, vinnu og jafnvel íþróttaæfingar ganga fyrir samverustundum með okkar nánustu? Erum við jafnvel hrædd um að verða ekki eins góð og hin ef við sláum slöku við í eina kvöldstund? Eða erum við of þreytt eftir annasama daga og mikið álag til að gefa af okkur? Samkvæmt langtímarannsókn frá Harvard háskóla taldi ungt fólk frægð og frama ryðja slóðina að hamingjunni. Þegar upp var staðið var raunin önnur. Það að eiga góðar stundir með sínum nánustu reyndist gefa greiðustu leiðina að hamingjusömu og innihaldsríku lífi. Við stöndum uppi sem meiri sigurvegarar þegar við eigum góðar stundir með öðrum heldur en á verðlaunapalli eða með enn eitt verkefnið í höfn. Besta gjöfin sem við gefum er nefnilega tíminn okkar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Lára G. Sigurðardóttir Mest lesið Hvað er eiginlega að gerast? Inga Minelgaite Skoðun Nöturlegt ævikvöld Elín Hirst Skoðun Ókostir forsetaframbjóðandans Katrínar Jakobsdóttur Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Nú vandast valið Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Manstu ekki eftir mér Sævar Helgi Lárusson Skoðun Þessum treysti ég til þess að standa vörð um okkar hagsmuni, landið okkar og okkar mannréttindi Ólafur Tryggvi Sigmarsson Skoðun Er keisarinn ekki í neinum fötum? Hákon Gunnarsson ,Bergljót Kristinsdóttir Skoðun Jarðakaup í nýjum tilgangi Halla Hrund Logadóttir Skoðun Hugleiðing um sáttamiðlun Ámundi Loftsson Skoðun Getum við verið hamingjusöm í vinnunni? Héðinn Sveinbjörnsson Skoðun
Í aðdraganda jólanna heyrum við oft að samverustundirnar skipti höfuðmáli. Pakkarnir, hátíðarmaturinn og allt annað sem fylgi sé partur af sviðsmynd en ekki aðalatriði. En þegar þetta er skoðað nánar þá virðist oft sem við forgangsröðum þannig að samverustundirnar mæti afgangi. Ég er engin undantekning. Sjálf hef ég eytt mörgum aðfangadögum og áramótum í vinnunni, bæði áður en og eftir að börnin komu til sögunnar. Þetta er ekki einsdæmi. Ég mætti heldur ekki í stórafmæli vinkonu minnar fyrir mörgum árum af því að ég var að læra undir lokapróf. Hún hefur hvorki fyrr né síðar haldið upp á afmæli sitt. Skemmtilegar sögur úr afmælinu eru reglulega rifjaðar upp og ég minnt ósjálfrátt á að ég hafi ekki verið til staðar til að samgleðjast. Af hverju látum við prófalestur, vinnu og jafnvel íþróttaæfingar ganga fyrir samverustundum með okkar nánustu? Erum við jafnvel hrædd um að verða ekki eins góð og hin ef við sláum slöku við í eina kvöldstund? Eða erum við of þreytt eftir annasama daga og mikið álag til að gefa af okkur? Samkvæmt langtímarannsókn frá Harvard háskóla taldi ungt fólk frægð og frama ryðja slóðina að hamingjunni. Þegar upp var staðið var raunin önnur. Það að eiga góðar stundir með sínum nánustu reyndist gefa greiðustu leiðina að hamingjusömu og innihaldsríku lífi. Við stöndum uppi sem meiri sigurvegarar þegar við eigum góðar stundir með öðrum heldur en á verðlaunapalli eða með enn eitt verkefnið í höfn. Besta gjöfin sem við gefum er nefnilega tíminn okkar.
Þessum treysti ég til þess að standa vörð um okkar hagsmuni, landið okkar og okkar mannréttindi Ólafur Tryggvi Sigmarsson Skoðun
Þessum treysti ég til þess að standa vörð um okkar hagsmuni, landið okkar og okkar mannréttindi Ólafur Tryggvi Sigmarsson Skoðun