Er líf án gemsa? Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 29. ágúst 2017 07:00 Í febrúar síðastliðnum varð ég fyrir því láni að tína gemsanum mínum. Ég var á ferðalagi þegar ég áttaði mig á því að hann var ekki í vasanum og taldi ég hann bíða mín heima. Ég var því búinn að vera í gemsaleysisaðlögun í nokkra daga þegar mér varð loksins ljóst að hann væri örugglega í höndum vandalausra. Ég gat ekki á heilum mér tekið. Ég ætlaði þá að leggjast í rómantískar hugrenningar um þær ánægjulegu stundir sem ég hafði átt með þessum fyrrum förunaut þegar ég loks áttaði mig á því að þetta tól hafði gert lítið annað en að pirra mig í gegnum tíðina. Samt sem áður hafði ég haldið tryggð við það, borgað meðlag með því og fætt á rafmagni um langa tíð. Hins vegar virðist fólk eiga mjög bágt þegar ég segi því af missinum. Það fær létt áfall fyrir mína hönd og heldur því blákalt fram að ekki sé hægt að lifa án gemsa. Vilja menn gefa mér gamla gemsa og í raun vaða eld og brennistein svo ég endurheimti tólið atarna. Þegar ég afþakka allt saman veldur það þeim átakanlegum kvíða. Af hverju er það? Til að svara því verð ég að minnast þess þegar ég fylgdi Loga vini mínum eitt sinn á grímuball þegar við vorum pollar. Ég var í mínum hversdagsklæðum en hann var uppábúinn eins og Ívan Rebroff. Honum leið ankannalega og reyndi því að fá mig til að fara í loðkápuna hennar mömmu til að vera ekki einn í afbrigðum. Er það ekki einhvern veginn þannig sem þessu gemsafólki líður þegar gemsalaus maður horfir á það endalaust þukla skjá og bera hann við vanga sinn meðan lífið líður hjá? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson Skoðun Framtíð innri markaðarins Gunnar Bragi Sveinsson Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo Skoðun
Í febrúar síðastliðnum varð ég fyrir því láni að tína gemsanum mínum. Ég var á ferðalagi þegar ég áttaði mig á því að hann var ekki í vasanum og taldi ég hann bíða mín heima. Ég var því búinn að vera í gemsaleysisaðlögun í nokkra daga þegar mér varð loksins ljóst að hann væri örugglega í höndum vandalausra. Ég gat ekki á heilum mér tekið. Ég ætlaði þá að leggjast í rómantískar hugrenningar um þær ánægjulegu stundir sem ég hafði átt með þessum fyrrum förunaut þegar ég loks áttaði mig á því að þetta tól hafði gert lítið annað en að pirra mig í gegnum tíðina. Samt sem áður hafði ég haldið tryggð við það, borgað meðlag með því og fætt á rafmagni um langa tíð. Hins vegar virðist fólk eiga mjög bágt þegar ég segi því af missinum. Það fær létt áfall fyrir mína hönd og heldur því blákalt fram að ekki sé hægt að lifa án gemsa. Vilja menn gefa mér gamla gemsa og í raun vaða eld og brennistein svo ég endurheimti tólið atarna. Þegar ég afþakka allt saman veldur það þeim átakanlegum kvíða. Af hverju er það? Til að svara því verð ég að minnast þess þegar ég fylgdi Loga vini mínum eitt sinn á grímuball þegar við vorum pollar. Ég var í mínum hversdagsklæðum en hann var uppábúinn eins og Ívan Rebroff. Honum leið ankannalega og reyndi því að fá mig til að fara í loðkápuna hennar mömmu til að vera ekki einn í afbrigðum. Er það ekki einhvern veginn þannig sem þessu gemsafólki líður þegar gemsalaus maður horfir á það endalaust þukla skjá og bera hann við vanga sinn meðan lífið líður hjá?