Rikki Óttar Guðmundsson skrifar 18. febrúar 2017 07:00 Það er óbrigðult ellimerki þegar hetjur æskuáranna deyja. Þegar ég var að alast upp var Ríkharður Jónsson, Rikki, skærasta knattspyrnustjarna þjóðarinnar. Hann var goðsögn í lifanda lífi, sprettharður markahrókur, sem gafst aldrei upp. Rikki fór fyrir hinum gulklæddu Skagamönnum sem unnu alla titla á sjötta áratugnum. Í alþjóðafótboltanum var hinn ungverski Ferenc Puskás á svipuðum stalli. Hann var fyrirliði í fræknu landsliði Ungverja sem næstum því urðu heimsmeistarar 1954 en töpuðu fyrir Þjóðverjum í úrslitaleik. Myndir af þessum tveimur fótboltamönnum héngu yfir rúminu mínu í mörg ár. Þeir heilsuðu með mér hverjum nýjum degi og vöktu yfir mér á nóttum eins og dýrlingar. Púskas lést fyrir nokkrum árum, farinn að heilsu og andlegum kröftum. Síðustu myndirnar af honum sýndu gamlan mann í göngugrind sem virtist týndur á löngum göngum hjúkrunarheimilis í óþekktu landi. Þessi hrumi maður var óravegu frá snaggaralega knattspyrnumanninum sem lék með di Stéfano í Real Madrid og raðaði inn mörkunum. Ég fór að speglinum og virti sjálfan mig fyrir mér og áttaði mig á því að ég var líka farinn að eldast. Í vikunni bárust þau tíðindi að nú væri Rikki líka farinn yfir móðuna miklu. Gamlir aðdáendur hans af minni kynslóð þakka honum fyrir framlag hans til sjálfstæðisbaráttu Íslendinga eftir stríðið. Hann var vaskasti fánaberi hins unga lýðveldis. Mörkin sem hann gerði í frægum sigurleik gegn Svíum á Melavelli sannfærðu þjóðina um það að við ættum allan rétt á sjálfstæðri tilveru. Sjálfur vil ég þakka honum fyrir hans þátt í uppeldi mínu og vona að hann beri Puskás kveðju mína þegar þeir hittast á knattspyrnuvöllum eilífðarinnar.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Óttar Guðmundsson Mest lesið Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Dóttir mín – uppgjör eineltis Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir Skoðun Hér er elíta, um elítu, frá elítu, til elítu Ragnar Kjartansson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Að fortíð skal hyggja Guðrún Jónsdóttir Skoðun Ef Landsvirkjun verður ekki seld vitum við hvers vegna Ögmundur Jónasson Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir Skoðun Vitundarvakning um auðlindir þjóðar Halla Hrund Logadóttir Skoðun
Það er óbrigðult ellimerki þegar hetjur æskuáranna deyja. Þegar ég var að alast upp var Ríkharður Jónsson, Rikki, skærasta knattspyrnustjarna þjóðarinnar. Hann var goðsögn í lifanda lífi, sprettharður markahrókur, sem gafst aldrei upp. Rikki fór fyrir hinum gulklæddu Skagamönnum sem unnu alla titla á sjötta áratugnum. Í alþjóðafótboltanum var hinn ungverski Ferenc Puskás á svipuðum stalli. Hann var fyrirliði í fræknu landsliði Ungverja sem næstum því urðu heimsmeistarar 1954 en töpuðu fyrir Þjóðverjum í úrslitaleik. Myndir af þessum tveimur fótboltamönnum héngu yfir rúminu mínu í mörg ár. Þeir heilsuðu með mér hverjum nýjum degi og vöktu yfir mér á nóttum eins og dýrlingar. Púskas lést fyrir nokkrum árum, farinn að heilsu og andlegum kröftum. Síðustu myndirnar af honum sýndu gamlan mann í göngugrind sem virtist týndur á löngum göngum hjúkrunarheimilis í óþekktu landi. Þessi hrumi maður var óravegu frá snaggaralega knattspyrnumanninum sem lék með di Stéfano í Real Madrid og raðaði inn mörkunum. Ég fór að speglinum og virti sjálfan mig fyrir mér og áttaði mig á því að ég var líka farinn að eldast. Í vikunni bárust þau tíðindi að nú væri Rikki líka farinn yfir móðuna miklu. Gamlir aðdáendur hans af minni kynslóð þakka honum fyrir framlag hans til sjálfstæðisbaráttu Íslendinga eftir stríðið. Hann var vaskasti fánaberi hins unga lýðveldis. Mörkin sem hann gerði í frægum sigurleik gegn Svíum á Melavelli sannfærðu þjóðina um það að við ættum allan rétt á sjálfstæðri tilveru. Sjálfur vil ég þakka honum fyrir hans þátt í uppeldi mínu og vona að hann beri Puskás kveðju mína þegar þeir hittast á knattspyrnuvöllum eilífðarinnar.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu