Stórir dagar Kristín Ólafsdóttir skrifar 9. nóvember 2016 07:00 9. nóvember 2016. Gærdagurinn var stór. Í gær rættust allir draumar og þrár og dýpstu, pervertískustu kenndir einnar manneskju, sem kjörin var forseti Bandaríkjanna. Risastór dagur fyrir bæði hana og heimsbyggðina. Sjálf er ég 23 ára og mig dreymir ýmislegt. Held ég alveg örugglega. Ég hef a.m.k. einsett mér einhvers konar grugguga samsuðu af markmiðum, sem ég vinn nú misötullega að, og ég á yfir 150 þúsund íslenskar krónur lagðar inn á sparnaðarreikning. Ég varð einnig þeirrar gæfu aðnjótandi að fæðast í vestrænu ríki sem er viðunandi vel liðið í alþjóðasamfélagi. Líf mitt er í ákveðnum farvegi, eða í það minnsta að þreifa fyrir sér í leit að einum slíkum. Við mér blasa stórir dagar. Ég er samt logandi hrædd. Hvað ef ég fer á mis við stóru dagana, sem renna aðeins upp í kjölfar þrotlausrar, ástríðufullrar vinnu í átt að tilteknu, skýru takmarki? Hvað ef ég ramba aldrei á það sem mig langar raunverulega til að gera og reika bara stefnulaust í gegnum lífið og ranka loksins við mér á dánarbeðinum og hef ekki afrekað neitt og það er of seint að gera nokkuð í því vegna þess að ég er bókstaflega dauð? Hvað ef ég er kannski alveg fullkomlega týnd? Þetta lúxusvandamál óákveðinnar forréttindastelpu á þrítugsaldri – að hafa ekki enn hent reiður á tilgangi sínum í jarðlífinu – heldur henni nefnilega í algjörum heljargreipum. Og það er kannski bara allt í lagi, svona í bili. Það er enn þá nægur tími til stefnu og það má alveg vera hrædd. Sérstaklega þegar stórir dagar eru í vændum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Vegið að æru embættismanna Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir Skoðun Opið bréf til forsetaframbjóðenda Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega Skoðun Ómetanleg leiðsögn Magnús Ingi Óskarsson Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Það þarf þyrlupall við þjóðarsjúkrahúsið Hópur lækna á þyrlum Landhelgisgæslunnar Skoðun Vegna hvers kýs ég Katrínu Jón Kristjánsson Skoðun Hverjum treystum við fyrir fjöreggjunum okkar? Skoðun Halla Hrund, Halla Tómasdóttir eða Katrín Jakobsdóttir? Reynir Böðvarsson Skoðun
9. nóvember 2016. Gærdagurinn var stór. Í gær rættust allir draumar og þrár og dýpstu, pervertískustu kenndir einnar manneskju, sem kjörin var forseti Bandaríkjanna. Risastór dagur fyrir bæði hana og heimsbyggðina. Sjálf er ég 23 ára og mig dreymir ýmislegt. Held ég alveg örugglega. Ég hef a.m.k. einsett mér einhvers konar grugguga samsuðu af markmiðum, sem ég vinn nú misötullega að, og ég á yfir 150 þúsund íslenskar krónur lagðar inn á sparnaðarreikning. Ég varð einnig þeirrar gæfu aðnjótandi að fæðast í vestrænu ríki sem er viðunandi vel liðið í alþjóðasamfélagi. Líf mitt er í ákveðnum farvegi, eða í það minnsta að þreifa fyrir sér í leit að einum slíkum. Við mér blasa stórir dagar. Ég er samt logandi hrædd. Hvað ef ég fer á mis við stóru dagana, sem renna aðeins upp í kjölfar þrotlausrar, ástríðufullrar vinnu í átt að tilteknu, skýru takmarki? Hvað ef ég ramba aldrei á það sem mig langar raunverulega til að gera og reika bara stefnulaust í gegnum lífið og ranka loksins við mér á dánarbeðinum og hef ekki afrekað neitt og það er of seint að gera nokkuð í því vegna þess að ég er bókstaflega dauð? Hvað ef ég er kannski alveg fullkomlega týnd? Þetta lúxusvandamál óákveðinnar forréttindastelpu á þrítugsaldri – að hafa ekki enn hent reiður á tilgangi sínum í jarðlífinu – heldur henni nefnilega í algjörum heljargreipum. Og það er kannski bara allt í lagi, svona í bili. Það er enn þá nægur tími til stefnu og það má alveg vera hrædd. Sérstaklega þegar stórir dagar eru í vændum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.