Hin hinsta spurning Berglind Pétursdóttir skrifar 12. september 2016 10:00 Ég las nýlega grein sem fjallaði um mikilvægi þess að verða ekki of upptekinn af frama og dugnaði í lífinu. Að vinna frameftir jafnaðist sannarlega ekkert á við samverustundir með börnunum og fjölskyldustundir væru mikilvægari en stöðuhækkanir. Ég var sammála öllu í þessari grein, lagði frá mér öll verkefni dagsins og fór rakleiðis snemma heim úr vinnunni til þess að fara með barnið mitt í sund. Það sem truflaði mig samt við greinina var að þar var vitnað í rannsóknir þar sem fólk á dánarbeðinum var spurt hverju það sæi helst eftir í lífinu. Flestir þessara deyjandi viðmælenda svöruðu því að þeir hefðu átt að eyða minni tíma í vinnu og meiri tíma heimavið. Gott og vel. En hvers konar manneskja tyllir sér við rúmstokk dauðvona manneskju og párar niður svörin við spurningum um það sem hefði mátt fara betur? Ég man eftir að hafa setið við sjúkrarúm ömmu á sínum tíma, rétt áður en hún kvaddi þennan heim. Ég þakkaði henni fyrir góðu stundirnar, ristuðu brauðsneiðarnar og alla klukkutímana sem hún nennti að horfa á Tomma og Jenna með mér. Ég hefði kannski frekar átt að spyrja hvað hún hefði gert öðruvísi, hefði getað dregið lærdóm og skrifað um það lærða grein. Ég vona að þeir sem framkvæmdu þessar kannanir fái svipaða meðferð og geti þá svarað: ég hefði ekki átt að eyða svona miklum tíma í vinnunni við að eyðileggja síðustu andartök varnarlausra deyjandi einstaklinga sem hefðu frekar viljað heyra peppandi hinstu kveðju. En vonandi eru þessar rannsóknir kjaftæði, eins og svo margt sem ég les. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Berglind Pétursdóttir Mest lesið Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Má „ég líka“ fá hærri laun? Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Hraðlest: töfralausn? Haraldur Sigþórsson og Inga María Árnadóttir Skoðun Er starf mitt sem hjúkrunarfræðingur ósýnilegt? Henný Björk Birgisdóttir Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Hégómastefna Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Stöndum vörð um úthverfin Inga María Hlíðar Thorsteinson Skoðun Þarf breytingar í borginni? Inga María Hlíðar Thorsteinsson Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson Skoðun
Ég las nýlega grein sem fjallaði um mikilvægi þess að verða ekki of upptekinn af frama og dugnaði í lífinu. Að vinna frameftir jafnaðist sannarlega ekkert á við samverustundir með börnunum og fjölskyldustundir væru mikilvægari en stöðuhækkanir. Ég var sammála öllu í þessari grein, lagði frá mér öll verkefni dagsins og fór rakleiðis snemma heim úr vinnunni til þess að fara með barnið mitt í sund. Það sem truflaði mig samt við greinina var að þar var vitnað í rannsóknir þar sem fólk á dánarbeðinum var spurt hverju það sæi helst eftir í lífinu. Flestir þessara deyjandi viðmælenda svöruðu því að þeir hefðu átt að eyða minni tíma í vinnu og meiri tíma heimavið. Gott og vel. En hvers konar manneskja tyllir sér við rúmstokk dauðvona manneskju og párar niður svörin við spurningum um það sem hefði mátt fara betur? Ég man eftir að hafa setið við sjúkrarúm ömmu á sínum tíma, rétt áður en hún kvaddi þennan heim. Ég þakkaði henni fyrir góðu stundirnar, ristuðu brauðsneiðarnar og alla klukkutímana sem hún nennti að horfa á Tomma og Jenna með mér. Ég hefði kannski frekar átt að spyrja hvað hún hefði gert öðruvísi, hefði getað dregið lærdóm og skrifað um það lærða grein. Ég vona að þeir sem framkvæmdu þessar kannanir fái svipaða meðferð og geti þá svarað: ég hefði ekki átt að eyða svona miklum tíma í vinnunni við að eyðileggja síðustu andartök varnarlausra deyjandi einstaklinga sem hefðu frekar viljað heyra peppandi hinstu kveðju. En vonandi eru þessar rannsóknir kjaftæði, eins og svo margt sem ég les.