Opið bréf til fjármálaráðherra Gunnar Sigurðsson skrifar 12. júní 2015 07:00 Komdu sæll Bjarni. Á Alþingi fórst þú mikinn og kvartaðir sáran undan vonda fólkinu í stéttarfélögunum sem vogaði sér að nota það eina verkfæri sem það hefur í baráttu sinni fyrir bættum kjörum, verkfallsvopninu. Þú talaðir um að nú þyrfti að breyta hér og taka upp norræna módelið varðandi hækkun launa, hætta notkun verkfallsvopnsins væntanlega og að allir myndu una glaðir við sitt. Þú að vísu, eins og stjórnmálamönnum er tamt, tiltókst eitthvert eitt atriði en slepptir öllu hinu. Það er, herra fjármálaráðherra, himinn og haf á milli raunveruleika í afkomu á Íslandi annars vegar og annarra norrænna ríkja hins vegar. Þú getur ekki tekið einn lið út og horft fram hjá öllum hinum. Þar er ég að tala um hreinar afkomutölur venjulegrar fjölskyldu sem og það sem samfélagið býður hverjum og einum upp á, s.s. félagslega, mennta- og/eða sjúkraþjónustu. Af því að þú talar um að stéttarfélög séu að ofnota verkfallsréttinn langar mig að fjalla aðeins um upplifun mína af því er stéttarfélag semur sig frá verkfallsréttinum. Hér er ég að tala um lögreglumenn og landssamband þeirra en áður ætla ég að upplýsa þig um mína stöðu. Ég er lögreglumaður og hef verið það síðastliðin 42 ár, hóf störf árið 1973. Hef ætíð starfað „á götunni“ eins og sagt er og starfa í dag sem varðstjóri. Í dag hef ég sem slíkur 350 þúsund kr. í dagvinnu eftir þessi 42 ár og neyðist til að vinna vaktavinnu til að hífa launin upp. Samningar okkar eru með þeim einsdæmum að eftir 15 ára starf fær fólk ekki aldurshækkun þannig að síðastliðin 27 ár hef ég ekki fengið umbun vegna starfans í formi aldurshækkana. Álagsgreiðslu, 17.000 kr., fáum við sem kom eftir hrunið en virkar ekki til eftirlauna hjá B-hópnum í lífeyriskerfinu en staða þess hóps er mjög ámælisverð og kaldar kveðjur eftir áratugi í starfi. Þá getur fólk náð í sérstaka greiðslu með því að standast líkamlegt próf, eitthvað sem ég hef ekki treyst mér í vegna veikinda. Ég hugsa að leitun sé að annarri stétt sem hefur fórnað jafn miklum tíma í yfirtíð og fjarveru frá fjölskyldunni og lögreglumenn, auk þess sem eðli starfsins er mjög stressvaldandi. Þetta hefur sett sitt mark á fjölskyldulíf lögreglumanna og oft á sálarlíf þeirra. Slíkt er hins vegar ekki borið fram og allra síst tekið mið af slíku í kjarabaráttu, þið völduð ykkur starfsvettvang er sagt og hættið að væla.Verkfallsrétturinn fór Lögreglumenn biðja um sanngjörn laun, að starfið sé metið og að umgjörð og framtíðarsýn t.d. til menntunar stéttarinnar sé skýr. Lögreglumenn munu standa undir kröfum ríkisvaldsins að því gefnu að eðlilega sé haldið á málum. Starfið þarf að vera áhugavert til framfærslu en mjög hefur skort á það undanfarið að það standi undir nafni hvað það snertir. Aftur að verkfallsréttinum. Er leið á níunda áratug síðustu aldar heyrðist að ríkið legði mikla áherslu á að ná af okkur verkfallsréttinum og illu heilli töldu menn það mögulegt að semja svo að við þyrftum ekki að standa í miklu samningsþrefi við hið opinbera, enda ljóst að ríkið myndi ekki una því að stéttin færi í verkfall. Rætt var um viðmiðunarsamning þar sem við myndum fylgja öðrum starfshópum og með flóknum útreikningareglum átti að tryggja afkomu okkar. Verkfallsrétturinn fór og við varla búnir að snúa okkur frá samningsborðinu þegar ávinningurinn af þeim gjörningi var útvatnaður, aðrir hópar sem ekki létu verkfallsréttinn fengu það sama og við. Þá voru heilindi ríkisins ekki meiri en svo að strax var farið að krukka í þær reglur sem átti að tryggja okkur afkomu, toga þær og teygja. Niðurstaðan var að fallið var frá þeim og eftir stóðum við berstrípaðir, vopnlausir og illa launaðir. Ég óska ekki neinni stétt þess að ganga í gegnum það sem lögreglumenn hafa gengið í gegnum og reynsla okkar er öðrum víti til varnar. Ég vara aðrar stéttir við vegna framkomu ríkisins að ganga þessa leið, það þarf þá eitthvað mikið að breytast á þeim bænum. Bjarni! Lögreglumenn eru ekki með verkfallsvopn, er tekið tillit til þess við samningaborðið? Nei, þess sér ekki stað og ef eitthvað er þá er það á hinn veginn að samninganefnd ríkisins telur sig geta dregið lappirnar þegar lögreglumenn eru annars vegar. Ég ætla að skora á þig Bjarni að sýna að þú takir tillit til þessarar stöðu lögreglumanna og gefir samninganefnd ríkisins umboð til samninga. Sýndu að þú meinar eitthvað með því að það þurfi að breyta um aðferðafræði, við erum stétt án verkfallsvopnsins, taktu tillit til þess. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Verkfall 2016 Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Komdu sæll Bjarni. Á Alþingi fórst þú mikinn og kvartaðir sáran undan vonda fólkinu í stéttarfélögunum sem vogaði sér að nota það eina verkfæri sem það hefur í baráttu sinni fyrir bættum kjörum, verkfallsvopninu. Þú talaðir um að nú þyrfti að breyta hér og taka upp norræna módelið varðandi hækkun launa, hætta notkun verkfallsvopnsins væntanlega og að allir myndu una glaðir við sitt. Þú að vísu, eins og stjórnmálamönnum er tamt, tiltókst eitthvert eitt atriði en slepptir öllu hinu. Það er, herra fjármálaráðherra, himinn og haf á milli raunveruleika í afkomu á Íslandi annars vegar og annarra norrænna ríkja hins vegar. Þú getur ekki tekið einn lið út og horft fram hjá öllum hinum. Þar er ég að tala um hreinar afkomutölur venjulegrar fjölskyldu sem og það sem samfélagið býður hverjum og einum upp á, s.s. félagslega, mennta- og/eða sjúkraþjónustu. Af því að þú talar um að stéttarfélög séu að ofnota verkfallsréttinn langar mig að fjalla aðeins um upplifun mína af því er stéttarfélag semur sig frá verkfallsréttinum. Hér er ég að tala um lögreglumenn og landssamband þeirra en áður ætla ég að upplýsa þig um mína stöðu. Ég er lögreglumaður og hef verið það síðastliðin 42 ár, hóf störf árið 1973. Hef ætíð starfað „á götunni“ eins og sagt er og starfa í dag sem varðstjóri. Í dag hef ég sem slíkur 350 þúsund kr. í dagvinnu eftir þessi 42 ár og neyðist til að vinna vaktavinnu til að hífa launin upp. Samningar okkar eru með þeim einsdæmum að eftir 15 ára starf fær fólk ekki aldurshækkun þannig að síðastliðin 27 ár hef ég ekki fengið umbun vegna starfans í formi aldurshækkana. Álagsgreiðslu, 17.000 kr., fáum við sem kom eftir hrunið en virkar ekki til eftirlauna hjá B-hópnum í lífeyriskerfinu en staða þess hóps er mjög ámælisverð og kaldar kveðjur eftir áratugi í starfi. Þá getur fólk náð í sérstaka greiðslu með því að standast líkamlegt próf, eitthvað sem ég hef ekki treyst mér í vegna veikinda. Ég hugsa að leitun sé að annarri stétt sem hefur fórnað jafn miklum tíma í yfirtíð og fjarveru frá fjölskyldunni og lögreglumenn, auk þess sem eðli starfsins er mjög stressvaldandi. Þetta hefur sett sitt mark á fjölskyldulíf lögreglumanna og oft á sálarlíf þeirra. Slíkt er hins vegar ekki borið fram og allra síst tekið mið af slíku í kjarabaráttu, þið völduð ykkur starfsvettvang er sagt og hættið að væla.Verkfallsrétturinn fór Lögreglumenn biðja um sanngjörn laun, að starfið sé metið og að umgjörð og framtíðarsýn t.d. til menntunar stéttarinnar sé skýr. Lögreglumenn munu standa undir kröfum ríkisvaldsins að því gefnu að eðlilega sé haldið á málum. Starfið þarf að vera áhugavert til framfærslu en mjög hefur skort á það undanfarið að það standi undir nafni hvað það snertir. Aftur að verkfallsréttinum. Er leið á níunda áratug síðustu aldar heyrðist að ríkið legði mikla áherslu á að ná af okkur verkfallsréttinum og illu heilli töldu menn það mögulegt að semja svo að við þyrftum ekki að standa í miklu samningsþrefi við hið opinbera, enda ljóst að ríkið myndi ekki una því að stéttin færi í verkfall. Rætt var um viðmiðunarsamning þar sem við myndum fylgja öðrum starfshópum og með flóknum útreikningareglum átti að tryggja afkomu okkar. Verkfallsrétturinn fór og við varla búnir að snúa okkur frá samningsborðinu þegar ávinningurinn af þeim gjörningi var útvatnaður, aðrir hópar sem ekki létu verkfallsréttinn fengu það sama og við. Þá voru heilindi ríkisins ekki meiri en svo að strax var farið að krukka í þær reglur sem átti að tryggja okkur afkomu, toga þær og teygja. Niðurstaðan var að fallið var frá þeim og eftir stóðum við berstrípaðir, vopnlausir og illa launaðir. Ég óska ekki neinni stétt þess að ganga í gegnum það sem lögreglumenn hafa gengið í gegnum og reynsla okkar er öðrum víti til varnar. Ég vara aðrar stéttir við vegna framkomu ríkisins að ganga þessa leið, það þarf þá eitthvað mikið að breytast á þeim bænum. Bjarni! Lögreglumenn eru ekki með verkfallsvopn, er tekið tillit til þess við samningaborðið? Nei, þess sér ekki stað og ef eitthvað er þá er það á hinn veginn að samninganefnd ríkisins telur sig geta dregið lappirnar þegar lögreglumenn eru annars vegar. Ég ætla að skora á þig Bjarni að sýna að þú takir tillit til þessarar stöðu lögreglumanna og gefir samninganefnd ríkisins umboð til samninga. Sýndu að þú meinar eitthvað með því að það þurfi að breyta um aðferðafræði, við erum stétt án verkfallsvopnsins, taktu tillit til þess.