Hvað finnst þér um byssur? Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 26. júlí 2013 08:00 Ferðalög til útlanda eru sjaldan jafnvel heppnuð og þegar maður sækir góða vini heim. Á framandi stöðum er gott að eiga góða að. Vandamálið er hins vegar það að jafnvel þeir sem eiga þúsundir „vina“ á Facebook eiga líklega ekki vini í öllum bæjum og borgum heimsins. „Ætlarðu að gista hjá einhverjum gæja sem þú veist ekkert um? Hvað ef hann reynist vera raðmorðingi?“ spurði vinnufélagi minn vorið 2008 þegar hann heyrði af fyrirhuguðu tveggja mánaða ferðalagi um Bandaríkin. Ég hafði útskýrt hvernig ég gæti ferðast um landið í sextíu daga án þess að þurfa að verja þúsundum dala í gistikostnað. „Couchsurfing“, þegar fólk bíður ókunnugum að gista á heimili sínu ókeypis, gerði bíltúrinn um Bandaríkin að einhverjum eftirminnilegustu dögum ævi minnar. Þegar allir dagar eru laugardagar er reyndar ekki erfitt að skemmta sér. Maður er hins vegar manns gaman, sem kom berlega í ljós á rúntinum. Slökkviliðsstjórinn í Grand Canyon, launsonur Ernests Hemingway í Phoenix, gengilbeinan í New Orleans, indverski tónlistarmaðurinn í Knoxville og hasshausarnir í Sioux Falls. Allir tóku mér opnum örmum. Sumir bentu á hvar besta bjórinn í bænum væri að finna og aðrir sýndu mér hvernig ætti að drekka hann. Til að byrja með áttaði ég mig ekki á því hvað fólk fengi út úr því að hýsa ókunnuga. Þar til ég prófaði það sjálfur. Að fá erlenda gesti fær mann til að yfirgefa öryggi sitt í hinni daglegu skel. Frakki sem talaði ekki stakt orð í ensku, þýskir vinir sem rifust um betri sófann og pólska stelpan sem misskildi alla mína brandara. Allar heimsóknirnar eru eftirminnilegar og lífguðu upp á hið daglega amstur. Margir gætu eflaust ekki hugsað sér að prófa þetta en mögulega sjá aðrir hið fallega í þessu. Einhverjum hefði eflaust brugðið þegar hermaðurinn fyrrverandi í Memphis vildi fara með mér á rúntinn um miðja nótt eftir mikla drykkju og taldi best að taka með sér skotvopn (í fleirtölu) öryggisins vegna… Mér líka. En sagan er góð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Kolbeinn Tumi Daðason Tengdar fréttir Hvers virði eru launin? Eru launin ekki miklu lægri?“ er spurning sem ég fæ reglulega frá fólki þegar það heyrir að ég hafi sagt upp starfi mínu sem byggingaverkfræðingur og sinni nú íþróttafréttamennsku. 12. júlí 2013 06:00 Mest lesið Öfgar og ósannindi Oddný G. Harðardóttir Skoðun Fararheill til Bessastaða Ynda Eldborg Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Halldór 18.05.2024 Halldór Halla Hrund - ein af okkur Hjálmar Gíslason Skoðun Að sameina frekar en sundra Fríða Björk Ingvarsdóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson Skoðun Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir Skoðun
Ferðalög til útlanda eru sjaldan jafnvel heppnuð og þegar maður sækir góða vini heim. Á framandi stöðum er gott að eiga góða að. Vandamálið er hins vegar það að jafnvel þeir sem eiga þúsundir „vina“ á Facebook eiga líklega ekki vini í öllum bæjum og borgum heimsins. „Ætlarðu að gista hjá einhverjum gæja sem þú veist ekkert um? Hvað ef hann reynist vera raðmorðingi?“ spurði vinnufélagi minn vorið 2008 þegar hann heyrði af fyrirhuguðu tveggja mánaða ferðalagi um Bandaríkin. Ég hafði útskýrt hvernig ég gæti ferðast um landið í sextíu daga án þess að þurfa að verja þúsundum dala í gistikostnað. „Couchsurfing“, þegar fólk bíður ókunnugum að gista á heimili sínu ókeypis, gerði bíltúrinn um Bandaríkin að einhverjum eftirminnilegustu dögum ævi minnar. Þegar allir dagar eru laugardagar er reyndar ekki erfitt að skemmta sér. Maður er hins vegar manns gaman, sem kom berlega í ljós á rúntinum. Slökkviliðsstjórinn í Grand Canyon, launsonur Ernests Hemingway í Phoenix, gengilbeinan í New Orleans, indverski tónlistarmaðurinn í Knoxville og hasshausarnir í Sioux Falls. Allir tóku mér opnum örmum. Sumir bentu á hvar besta bjórinn í bænum væri að finna og aðrir sýndu mér hvernig ætti að drekka hann. Til að byrja með áttaði ég mig ekki á því hvað fólk fengi út úr því að hýsa ókunnuga. Þar til ég prófaði það sjálfur. Að fá erlenda gesti fær mann til að yfirgefa öryggi sitt í hinni daglegu skel. Frakki sem talaði ekki stakt orð í ensku, þýskir vinir sem rifust um betri sófann og pólska stelpan sem misskildi alla mína brandara. Allar heimsóknirnar eru eftirminnilegar og lífguðu upp á hið daglega amstur. Margir gætu eflaust ekki hugsað sér að prófa þetta en mögulega sjá aðrir hið fallega í þessu. Einhverjum hefði eflaust brugðið þegar hermaðurinn fyrrverandi í Memphis vildi fara með mér á rúntinn um miðja nótt eftir mikla drykkju og taldi best að taka með sér skotvopn (í fleirtölu) öryggisins vegna… Mér líka. En sagan er góð.
Hvers virði eru launin? Eru launin ekki miklu lægri?“ er spurning sem ég fæ reglulega frá fólki þegar það heyrir að ég hafi sagt upp starfi mínu sem byggingaverkfræðingur og sinni nú íþróttafréttamennsku. 12. júlí 2013 06:00
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun