Stormasamt samband í norðrinu Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 28. apríl 2011 07:00 Það hefur ekki rignt dropa í dag. Ekki heldur snjóað, dunið á með hagléli eða slyddu. Hitinn hefur haldist nokkuð jafn yfir daginn, fór meira að segja upp undir tveggja stafa tölu um tíma og vindhraði hefur ekki sveiflast um tugi metra á sekúndu milli hádegis og kaffis! Sumarið virðist loksins ætla að hætta sér inn fyrir dyr og lokar vonandi á eftir sér. Ég er orðin langþreytt á leiðindatíð þar sem engin leið hefur verið að klæða sig eftir síbreytilegu veðrinu. „Ísland er land öfganna“ hefur margur forsetinn sagt í ræðu. Farið svo hátíðlegum orðum um seiglu landans „sem átt hefur í stormasömu sambandi við náttúruöflin í norðri.“ Óttaleg klisja en hún er sönn. Veðrið getur sveiflast öfganna á milli á nokkrum mínútum ef því sýnist svo og skeytir ekkert um vonir mínar um sól og sumaryl. Ég var fyrir löngu búin að draga fram strigaskóna, pumpa í dekkin á reiðhjólinu og pakka vettlingunum ofan í skúffu. Fannst vera orðið svo vorlegt í lok mars. Hengdi úlpuna aftast í skápinn og ætlaði að láta fóðraða jakkann duga. Sumarið væri alveg á næsta leiti. Ég þráaðist líka lengi við og óð út á morgnana, húfulaus í strigaskónum. Barðist svo krókloppin heim á móti blindbylnum og uppskar ekkert nema nefrennsli og sáran háls. Ég lét plata mig aftur og aftur út í sólina, en hafði varla snúið mér við þegar haglélið tók að dynja. Haglélið breyttist svo í rigningu og svo aftur í haglél, þær mínútur sem það tók mig að hlaupa í skjól. Þegar í skjólið var komið fór sólin svo bara aftur að skína. Þetta stormasama samband mitt við náttúruna í norðrinu hafði mig undir á endanum. Vettlingarnir komu aftur upp úr skúffum, úlpan færðist fremst í fataskápinn og strigaskórnir viku aftur fyrir vetrarbomsunum. Það hvarflaði ekki að mér að hætta mér af bæ á reiðhjólinu, ég gæti orðið úti á leiðinni heim. En í dag hefur ekkert rignt, hvorki dropum né ís. Mig dauðlangar húfulaus út. Veit þó ekki hvort ég get treyst því að ekki verði gengið á eftir mér með éljum. Til öryggis fer ég því út í bomsunum og dreg húfuna niður fyrir eyru. Úlpan fær að hanga fremst eitthvað frameftir vordögum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun Nú vandast valið Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Halldór 18.05.2024 Halldór Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Halla Hrund eða Katrín? Reynir Böðvarsson Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Er klassískt frjálslyndi orðið að jaðarskoðun? Kári Allansson Skoðun Góð gildi og staðfesta Höllu Hrundar Margrét Reynisdóttir Skoðun
Það hefur ekki rignt dropa í dag. Ekki heldur snjóað, dunið á með hagléli eða slyddu. Hitinn hefur haldist nokkuð jafn yfir daginn, fór meira að segja upp undir tveggja stafa tölu um tíma og vindhraði hefur ekki sveiflast um tugi metra á sekúndu milli hádegis og kaffis! Sumarið virðist loksins ætla að hætta sér inn fyrir dyr og lokar vonandi á eftir sér. Ég er orðin langþreytt á leiðindatíð þar sem engin leið hefur verið að klæða sig eftir síbreytilegu veðrinu. „Ísland er land öfganna“ hefur margur forsetinn sagt í ræðu. Farið svo hátíðlegum orðum um seiglu landans „sem átt hefur í stormasömu sambandi við náttúruöflin í norðri.“ Óttaleg klisja en hún er sönn. Veðrið getur sveiflast öfganna á milli á nokkrum mínútum ef því sýnist svo og skeytir ekkert um vonir mínar um sól og sumaryl. Ég var fyrir löngu búin að draga fram strigaskóna, pumpa í dekkin á reiðhjólinu og pakka vettlingunum ofan í skúffu. Fannst vera orðið svo vorlegt í lok mars. Hengdi úlpuna aftast í skápinn og ætlaði að láta fóðraða jakkann duga. Sumarið væri alveg á næsta leiti. Ég þráaðist líka lengi við og óð út á morgnana, húfulaus í strigaskónum. Barðist svo krókloppin heim á móti blindbylnum og uppskar ekkert nema nefrennsli og sáran háls. Ég lét plata mig aftur og aftur út í sólina, en hafði varla snúið mér við þegar haglélið tók að dynja. Haglélið breyttist svo í rigningu og svo aftur í haglél, þær mínútur sem það tók mig að hlaupa í skjól. Þegar í skjólið var komið fór sólin svo bara aftur að skína. Þetta stormasama samband mitt við náttúruna í norðrinu hafði mig undir á endanum. Vettlingarnir komu aftur upp úr skúffum, úlpan færðist fremst í fataskápinn og strigaskórnir viku aftur fyrir vetrarbomsunum. Það hvarflaði ekki að mér að hætta mér af bæ á reiðhjólinu, ég gæti orðið úti á leiðinni heim. En í dag hefur ekkert rignt, hvorki dropum né ís. Mig dauðlangar húfulaus út. Veit þó ekki hvort ég get treyst því að ekki verði gengið á eftir mér með éljum. Til öryggis fer ég því út í bomsunum og dreg húfuna niður fyrir eyru. Úlpan fær að hanga fremst eitthvað frameftir vordögum.
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun