Gamansögur kreppunnar Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 10. febrúar 2009 06:00 Hvernig er stemningin heima?" spurði félagi minn mig um daginn en sá hinn sami hefur verið við nám erlendis undanfarin misseri. Bara prýðileg, svaraði ég og setti broskarl fyrir aftan þá fullyrðingu, svona til að leggja enn frekari áherslu á orð mín en án árangurs. Hann fór að spyrja um ástandið. Vitanlega neyddist ég til að segja honum að kreppunöldur tröllriði hér öllu. Svo þungt væri yfir landi og lýð að svo virtist sem Þorvaldur Gylfason væri orðinn boðberi bjartsýni hér á landi. Enginn virtist ósnortinn af ástandinu og jafnvel virtist sem sumir hefðu smitast af fórnarlambablæti Björgólfs Guðmundssonar. En fátt væri svo með öllu illt að ekki boðaði eitthvað gott. Í raun hefðu samræður og samskipti aldrei verið kómískari og einmitt núna. Án kreppunnar hefði ég aldrei orðið þess aðnjótandi að heyra skýringar Ingva Hrafns á því hvers vegna nýja ríkisstjórnin sé ómöguleg, honum þyki Ögmundur nefnilega algjör kommúnisti og Jóhanna ógisslega leiðinleg. Áhyggjuorð Bjarna Ben um að ríkisstjórnarviðræður Vinstri grænna hefðu tafið framgang mikilvægra málefna hljóma enn sem tónlist í eyrum þeirra sem vita að sjálfstæðismönnum þótti liggja mest á að leggja enn eitt frumvarpið eftir Sigurð Kára um breytingar á áfengislöggjöf eftir jólafrí. Skammir ungs sjálfstæðisfólks yfir óheftu tjáningarfrelsi listamanna hafa líka talsvert skemmtanagildi. Bréf seðlabankastjóra og skammir yfir rangri notkun á bréfsefni voru svo kærkomin viðbót ofan á allt annað auk dramatískra frásagna af píslum Ólafs Klemenssonar, alþýðuhetju íhaldsins, í baráttu við djöfulóða mótmælendur. Reyndar kysu samt vinstri sinnaðar mæður að hræða börn sín með frásögnum af Óla. Sagnahefðin væri við góða heilsu hér á landi sem endranær. Skemmtunin sem vandræðaleg fyrstu skref sjálfstæðismanna í stjórnarandstöðu hafa vakið með mér varð þó svolítið tragíkómísk þegar sonur minn á sjötta ári útlistaði skoðanir sínar á landspólitíkinni fyrir mér um helgina. „Mamma, ég vil að gamla ríkisstjórnin komi aftur og að Davíð stjórni alltaf." Við þessi orð drengsins rann þrennt upp fyrir mér. Í fyrsta lagi er augljóst að drengurinn hefur varið miklum tíma með afa sínum í Garðabæ. Í öðru lagi virðist sem sumum sé í blóð borið að elska leiðtogann. Og í þriðja lagi sá ég að jafnvel lítil börn átta sig á því að í raun hefur Davíð aldrei farið frá völdum hér á landi og virðist ekki ætla að gera það í bráð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Hér er elíta, um elítu, frá elítu, til elítu Ragnar Kjartansson Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Vitundarvakning um auðlindir þjóðar Halla Hrund Logadóttir Skoðun Ef Landsvirkjun verður ekki seld vitum við hvers vegna Ögmundur Jónasson Skoðun Villir á sér heimildir Jón Steinar Gunnlaugsson Skoðun Kaldhæðni Katrínar Kristján Hreinsson Skoðun Ég kýs femínista á Bessastaði Sigríður Ingibjörg Ingadóttir Skoðun Ég vil óumdeildan forseta Guðrún Jónsdóttir Skoðun Það er einfalt að vera kosningastjóri Höllu Tómasdóttur Vigdís Jóhannsdóttir Skoðun Halla Tómasdóttir og Sólskinsdrengurinn Margrét Dagmar Ericsdóttir Skoðun
Hvernig er stemningin heima?" spurði félagi minn mig um daginn en sá hinn sami hefur verið við nám erlendis undanfarin misseri. Bara prýðileg, svaraði ég og setti broskarl fyrir aftan þá fullyrðingu, svona til að leggja enn frekari áherslu á orð mín en án árangurs. Hann fór að spyrja um ástandið. Vitanlega neyddist ég til að segja honum að kreppunöldur tröllriði hér öllu. Svo þungt væri yfir landi og lýð að svo virtist sem Þorvaldur Gylfason væri orðinn boðberi bjartsýni hér á landi. Enginn virtist ósnortinn af ástandinu og jafnvel virtist sem sumir hefðu smitast af fórnarlambablæti Björgólfs Guðmundssonar. En fátt væri svo með öllu illt að ekki boðaði eitthvað gott. Í raun hefðu samræður og samskipti aldrei verið kómískari og einmitt núna. Án kreppunnar hefði ég aldrei orðið þess aðnjótandi að heyra skýringar Ingva Hrafns á því hvers vegna nýja ríkisstjórnin sé ómöguleg, honum þyki Ögmundur nefnilega algjör kommúnisti og Jóhanna ógisslega leiðinleg. Áhyggjuorð Bjarna Ben um að ríkisstjórnarviðræður Vinstri grænna hefðu tafið framgang mikilvægra málefna hljóma enn sem tónlist í eyrum þeirra sem vita að sjálfstæðismönnum þótti liggja mest á að leggja enn eitt frumvarpið eftir Sigurð Kára um breytingar á áfengislöggjöf eftir jólafrí. Skammir ungs sjálfstæðisfólks yfir óheftu tjáningarfrelsi listamanna hafa líka talsvert skemmtanagildi. Bréf seðlabankastjóra og skammir yfir rangri notkun á bréfsefni voru svo kærkomin viðbót ofan á allt annað auk dramatískra frásagna af píslum Ólafs Klemenssonar, alþýðuhetju íhaldsins, í baráttu við djöfulóða mótmælendur. Reyndar kysu samt vinstri sinnaðar mæður að hræða börn sín með frásögnum af Óla. Sagnahefðin væri við góða heilsu hér á landi sem endranær. Skemmtunin sem vandræðaleg fyrstu skref sjálfstæðismanna í stjórnarandstöðu hafa vakið með mér varð þó svolítið tragíkómísk þegar sonur minn á sjötta ári útlistaði skoðanir sínar á landspólitíkinni fyrir mér um helgina. „Mamma, ég vil að gamla ríkisstjórnin komi aftur og að Davíð stjórni alltaf." Við þessi orð drengsins rann þrennt upp fyrir mér. Í fyrsta lagi er augljóst að drengurinn hefur varið miklum tíma með afa sínum í Garðabæ. Í öðru lagi virðist sem sumum sé í blóð borið að elska leiðtogann. Og í þriðja lagi sá ég að jafnvel lítil börn átta sig á því að í raun hefur Davíð aldrei farið frá völdum hér á landi og virðist ekki ætla að gera það í bráð.