Vangaveltur hjúkrunarfræðings í kjarabaráttu Anna Karen Þórisdóttir skrifar 1. júlí 2015 10:21 Ég man hvað ég fylltist stolti fyrir þremur árum síðan þegar ég útskrifaðist sem hjúkrunarfræðingur. Loksins var fjögurra ára krefjandi háskólanámi lokið, ég fékk verðlaun fyrir árangur og dagurinn var sá allra besti. Ég flutti suður og fór að vinna á krabbameinsdeild, þar liggur áhugasvið mitt. Ég vinn mjög erfitt og krefjandi starf, skemmtilegt og virkilega gefandi. Ég keyri mig út hverja vakt, geri mitt allra besta fyrir sjúklinga mína og er til staðar fyrir þá á erfiðum tímum. Stundum á maður ekkert eftir, andlega og líkamlega búinn á því eftir vaktina. Starfinu fylgir mikil ábyrgð, öndunarvélar, blóðgjafir, krabbameinslyf, flóknar verkjastillingar og svo mætti lengi telja. Ég ber mikla ábyrgð, þarf að þekkja lyfin sem sjúklingar mínir eiga að fá, þekkja skammtastærðir, hvenær má gefa lyfið og hvenær ekki. Kunna að túlka blóðprufur, blanda lyf í dælur, gefa krabbameinslyf, taka blóðprufur og ýmis önnur sýni. Síðast en ekki síst þarf ég að kunna að bregðast snögglega við ef eitthvað bregður út af, oftast er hjúkrunarfræðingur fyrstur að koma augum á það því það erum við sem erum alltaf við rúm sjúklingsins eða rétt hjá. Ég geri ekki bara það sem læknarnir gefa fyrirmæli um að gera, ég þarf að hafa þekkinguna og vita hvað ég er að gera, hvers vegna o.s.frv. Öðruvísi get ég ekki brugðist við ef eitthvað bregður út af. Ég kem með hugmyndir um verkjastillingar og annað slíkt, læt vita þegar ég sé að blóðprufur, lífsmörk o.fl. er ekki eins og það á að vera. Þetta er teymisvinna. Klósettferðir og annað slíkt er vissulega hlutur sem ég þarf að aðstoða sjúklinga mína við, sem og aðrar athafnir daglegs lífs, því oftar en ekki eru sjúklingar mínir það veikir að þeir þurfa alla aðstoð, allt frá því að fara á klósett, hagræðingu í rúmi o.fl. Það er líka teymisvinna með sjúkraliðum. Starfið er ekki síður andlega erfitt. Ég sit fundi með læknum þar sem alvarleg mál eru rædd, sjúklingum og aðstandendum þeirra færðar erfiðar fréttir. Ég held í höndina á sjúklingum mínum, þeir gráta oft á tíðum á öxlinni á mér og ég reyni að styðja þá og fjölskyldu þeirra eftir bestu getu. Það er oft erfitt að halda andlitinu sjálfur en að vera til staðar skiptir öllu máli. Ég er til staðar fyrir sjúklinga mína á þeirra erfiðustu tímum, ég reyni að gera allt sem ég get til að aðstoða þá, þannig að þeim og fjölskyldu þeirra líði sem best. Hver dagur er krefjandi, ég veit aldrei hvað bíður mín þegar ég mæti til vinnu. Ég get verið með marga mismunandi sjúklinga. Sumir eru inniliggjandi í lyfjameðferð, aðrir í verkjastillingu, geislum, einkennameðferð og svo sinni ég deyjandi fólki. Allt þetta er mikilvægt og krefjandi. Ég veit ekki hversu margar vaktir ég hef unnið þar sem ég næ varla að fá mér vatnssopa eða fara á klósettið. Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég þarf að borða og drekka í vinnunni. Aftur á móti er staðreyndin sú að þegar mikið er að gera, sjúklingur er að krassa eða líður illa, þá snýst málið fyrst og fremst að vera til staðar fyrir sjúklinginn og sinna honum. Það að fá sér vatnssopa situr á hakanum þar til færi gefst. Sjúklingurinn og hans þarfir er nr. 1,2 og 3, alltaf. Í dag mætti ég til vinnu eftir rúmlega viku frí. Hugurinn reikar, mig langar til að vinna áfram á 11E, ég hef ekki sagt upp störfum. Það þýðir ekki að ég sé sátt við þau kjör sem eru í boði, þvert á móti. Mig langar ekki að vinna við hvað sem er, mig langar að vinna við að hjúkra fólki. Það gefur mér svo mikið. Mig langar ekki að fara úr landi, ég vil vera á 11E, einnig væri óskandi að dagvinna væri kostur fyrir þá sem það kjósa. Það á ekki að vera þannig að hjúkrunarfræðingar þurfi að vinna kvöld og nætur, jól og páska til að fá laun í takt við menntun og ábyrgð. Hins vegar reikar hugurinn, ég sit og skoða annað háskólanám, en alltaf kemst ég að sömu niðurstöðu, hjúkrun er mitt fag. Ég veit ég stend mig vel, sjúklingar mínir og aðstandendur eru þakklátir og hrósa mér oft og tíðum, það eru forréttindi og gefur mér mikið. Ég er oft spurð hvernig ég geti unnið á krabbameinsdeild, ætli þetta sé ekki stór hluti þess að ég er í þessu starfi sem og allt frábæra fólkið sem ég vinn með! Hver lokaákvörðun mín verður veit ég ekki. Ég veit bara að ég er leið yfir því að þessa dagana gleðst ég ekki yfir því að vera hjúkrunarfræðingur. Þrátt fyrir að elska starfið mitt, það ríkir svo mikil reiði yfir því hversu lítið menntunin, starfið og ábyrgðin sem því fylgir er metin! Anna Karen Þórisdóttir, hjúkrunarfræðingur á krabbameinsdeild 11E á Landspítalanum á Hringbraut. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun Mest lesið Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson Skoðun Þurfum við að koma Íslandi aftur á rétta braut? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Nýtt örorkukerfi – verra þeirra réttlæti Marinó G. Njálsson Skoðun Valdarán í Kirkju sjöunda dags aðventista og tengslin við fyrirhugaðar framkvæmdir í Ölfusi Jón Hjörleifur Stefánsson,Ómar Torfason Skoðun Lykillinn að orkuskiptunum er úr áli Guðríður Eldey Arnardóttir Skoðun Dánaraðstoð: Rangfærslur varðandi skrif Læknafélags Íslands Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Sylviane Lecoulte,Steinar Harðarson,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir Skoðun Æpandi vanþekking Hjálmar Jónsson Skoðun Ótímabundin ráðgjöf til ríkisstjórnar Snæbjörn Brynjarsson Skoðun Helga Þórisdóttir og fjöregg íslenskrar þjóðar Páll Torfi Önundarson Skoðun Breiðholt brennur Eðvarð Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Norskur skammtímagróði Gunnlaugur Stefánsson skrifar Skoðun Æpandi vanþekking Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Mannréttindi sama hvað Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Helga Þórisdóttir og fjöregg íslenskrar þjóðar Páll Torfi Önundarson skrifar Skoðun Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson skrifar Skoðun Ótímabundin ráðgjöf til ríkisstjórnar Snæbjörn Brynjarsson skrifar Skoðun Lykillinn að orkuskiptunum er úr áli Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Valdarán í Kirkju sjöunda dags aðventista og tengslin við fyrirhugaðar framkvæmdir í Ölfusi Jón Hjörleifur Stefánsson,Ómar Torfason skrifar Skoðun „Vitum ekkert hvað við erum að gera“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Nýtt örorkukerfi – verra þeirra réttlæti Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Dánaraðstoð: Rangfærslur varðandi skrif Læknafélags Íslands Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Sylviane Lecoulte,Steinar Harðarson,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar Skoðun Þurfum við að koma Íslandi aftur á rétta braut? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Þurfum við koma Íslandi aftur á rétta braut? Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Bergmál frá geymslustað líkamans Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Gummi Kalli Kristinn Sigurðsson skrifar Skoðun Það verður ekki bæði sleppt og haldið Melkorka Mjöll Kristinsdóttir skrifar Skoðun Katrín og Gunnar Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Andleg heilsa unga fólksins og áhrif samfélagsmiðla Halla Tómasdóttir skrifar Skoðun Börnin okkar Sigurbjörg Jónsdóttir skrifar Skoðun Ferðaþjónusta til framtíðar Freyja Rut Emilsdóttir skrifar Skoðun Þegar enginn heldur utan um þig Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Öryggi – Forvitni – Gleði Sigríður Hrund Pétursdóttir skrifar Skoðun Öryrkjar auglýsi eftir harðorðum mótmælum! Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Farsælar forvarnir í þágu barna í Reykjavík Guðrún Halla Jónsdóttir,Óskar Dýrmundur Ólafsson skrifar Skoðun Baldur í lit Anna Lára Pálsdóttir skrifar Skoðun Lega lýðveldisins Íslands Eiríkur Ingi Jóhannsson skrifar Skoðun Afhverju ætlar Carbfix að flytja CO2 inn til landsins? Bergur Sigfússon skrifar Skoðun Fyrri alda bragur íslenskrar dýraverndar árið 2024 Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Forsetakosningar 2024 og fóbía hinsegin fólks: Erum komin í tímavél aftur í tímann? Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Stuðningur barna í grunnskóla- hvar liggur vandinn? Jasmina Vajzović Crnac skrifar Sjá meira
Ég man hvað ég fylltist stolti fyrir þremur árum síðan þegar ég útskrifaðist sem hjúkrunarfræðingur. Loksins var fjögurra ára krefjandi háskólanámi lokið, ég fékk verðlaun fyrir árangur og dagurinn var sá allra besti. Ég flutti suður og fór að vinna á krabbameinsdeild, þar liggur áhugasvið mitt. Ég vinn mjög erfitt og krefjandi starf, skemmtilegt og virkilega gefandi. Ég keyri mig út hverja vakt, geri mitt allra besta fyrir sjúklinga mína og er til staðar fyrir þá á erfiðum tímum. Stundum á maður ekkert eftir, andlega og líkamlega búinn á því eftir vaktina. Starfinu fylgir mikil ábyrgð, öndunarvélar, blóðgjafir, krabbameinslyf, flóknar verkjastillingar og svo mætti lengi telja. Ég ber mikla ábyrgð, þarf að þekkja lyfin sem sjúklingar mínir eiga að fá, þekkja skammtastærðir, hvenær má gefa lyfið og hvenær ekki. Kunna að túlka blóðprufur, blanda lyf í dælur, gefa krabbameinslyf, taka blóðprufur og ýmis önnur sýni. Síðast en ekki síst þarf ég að kunna að bregðast snögglega við ef eitthvað bregður út af, oftast er hjúkrunarfræðingur fyrstur að koma augum á það því það erum við sem erum alltaf við rúm sjúklingsins eða rétt hjá. Ég geri ekki bara það sem læknarnir gefa fyrirmæli um að gera, ég þarf að hafa þekkinguna og vita hvað ég er að gera, hvers vegna o.s.frv. Öðruvísi get ég ekki brugðist við ef eitthvað bregður út af. Ég kem með hugmyndir um verkjastillingar og annað slíkt, læt vita þegar ég sé að blóðprufur, lífsmörk o.fl. er ekki eins og það á að vera. Þetta er teymisvinna. Klósettferðir og annað slíkt er vissulega hlutur sem ég þarf að aðstoða sjúklinga mína við, sem og aðrar athafnir daglegs lífs, því oftar en ekki eru sjúklingar mínir það veikir að þeir þurfa alla aðstoð, allt frá því að fara á klósett, hagræðingu í rúmi o.fl. Það er líka teymisvinna með sjúkraliðum. Starfið er ekki síður andlega erfitt. Ég sit fundi með læknum þar sem alvarleg mál eru rædd, sjúklingum og aðstandendum þeirra færðar erfiðar fréttir. Ég held í höndina á sjúklingum mínum, þeir gráta oft á tíðum á öxlinni á mér og ég reyni að styðja þá og fjölskyldu þeirra eftir bestu getu. Það er oft erfitt að halda andlitinu sjálfur en að vera til staðar skiptir öllu máli. Ég er til staðar fyrir sjúklinga mína á þeirra erfiðustu tímum, ég reyni að gera allt sem ég get til að aðstoða þá, þannig að þeim og fjölskyldu þeirra líði sem best. Hver dagur er krefjandi, ég veit aldrei hvað bíður mín þegar ég mæti til vinnu. Ég get verið með marga mismunandi sjúklinga. Sumir eru inniliggjandi í lyfjameðferð, aðrir í verkjastillingu, geislum, einkennameðferð og svo sinni ég deyjandi fólki. Allt þetta er mikilvægt og krefjandi. Ég veit ekki hversu margar vaktir ég hef unnið þar sem ég næ varla að fá mér vatnssopa eða fara á klósettið. Ég geri mér fulla grein fyrir því að ég þarf að borða og drekka í vinnunni. Aftur á móti er staðreyndin sú að þegar mikið er að gera, sjúklingur er að krassa eða líður illa, þá snýst málið fyrst og fremst að vera til staðar fyrir sjúklinginn og sinna honum. Það að fá sér vatnssopa situr á hakanum þar til færi gefst. Sjúklingurinn og hans þarfir er nr. 1,2 og 3, alltaf. Í dag mætti ég til vinnu eftir rúmlega viku frí. Hugurinn reikar, mig langar til að vinna áfram á 11E, ég hef ekki sagt upp störfum. Það þýðir ekki að ég sé sátt við þau kjör sem eru í boði, þvert á móti. Mig langar ekki að vinna við hvað sem er, mig langar að vinna við að hjúkra fólki. Það gefur mér svo mikið. Mig langar ekki að fara úr landi, ég vil vera á 11E, einnig væri óskandi að dagvinna væri kostur fyrir þá sem það kjósa. Það á ekki að vera þannig að hjúkrunarfræðingar þurfi að vinna kvöld og nætur, jól og páska til að fá laun í takt við menntun og ábyrgð. Hins vegar reikar hugurinn, ég sit og skoða annað háskólanám, en alltaf kemst ég að sömu niðurstöðu, hjúkrun er mitt fag. Ég veit ég stend mig vel, sjúklingar mínir og aðstandendur eru þakklátir og hrósa mér oft og tíðum, það eru forréttindi og gefur mér mikið. Ég er oft spurð hvernig ég geti unnið á krabbameinsdeild, ætli þetta sé ekki stór hluti þess að ég er í þessu starfi sem og allt frábæra fólkið sem ég vinn með! Hver lokaákvörðun mín verður veit ég ekki. Ég veit bara að ég er leið yfir því að þessa dagana gleðst ég ekki yfir því að vera hjúkrunarfræðingur. Þrátt fyrir að elska starfið mitt, það ríkir svo mikil reiði yfir því hversu lítið menntunin, starfið og ábyrgðin sem því fylgir er metin! Anna Karen Þórisdóttir, hjúkrunarfræðingur á krabbameinsdeild 11E á Landspítalanum á Hringbraut.
Valdarán í Kirkju sjöunda dags aðventista og tengslin við fyrirhugaðar framkvæmdir í Ölfusi Jón Hjörleifur Stefánsson,Ómar Torfason Skoðun
Dánaraðstoð: Rangfærslur varðandi skrif Læknafélags Íslands Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Sylviane Lecoulte,Steinar Harðarson,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir Skoðun
Skoðun Valdarán í Kirkju sjöunda dags aðventista og tengslin við fyrirhugaðar framkvæmdir í Ölfusi Jón Hjörleifur Stefánsson,Ómar Torfason skrifar
Skoðun Dánaraðstoð: Rangfærslur varðandi skrif Læknafélags Íslands Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Sylviane Lecoulte,Steinar Harðarson,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir skrifar
Skoðun Farsælar forvarnir í þágu barna í Reykjavík Guðrún Halla Jónsdóttir,Óskar Dýrmundur Ólafsson skrifar
Skoðun Forsetakosningar 2024 og fóbía hinsegin fólks: Erum komin í tímavél aftur í tímann? Valerio Gargiulo skrifar
Valdarán í Kirkju sjöunda dags aðventista og tengslin við fyrirhugaðar framkvæmdir í Ölfusi Jón Hjörleifur Stefánsson,Ómar Torfason Skoðun
Dánaraðstoð: Rangfærslur varðandi skrif Læknafélags Íslands Ingrid Kuhlman,Bjarni Jónsson,Sylviane Lecoulte,Steinar Harðarson,Veturliði Þór Stefánsson,Íris Davíðsdóttir Skoðun