Skoðun

Þær fyrstu en ekki síðustu

Steinunni Ír Einarsdóttir skrifar
Ég sat á áhugaverðum fundi sem Kvennréttindafélag Íslands stóð fyrir. Þar komu saman konur og töluðu um reynslu sína af þátttöku í stjórnmálum. Nokkrar þeirra minntust á að þær ólust upp við að trúa á algert jafnrétti, kona var jú forseti og þá hlyti konum að vera allir vegir færir. Síðan mættu þær á atvinnumarkaðinn og áttuðu sig á að veruleikinn var allt annar. Þá komu í ljós óvæntar hindranir vegna fyrirframgefinna hugmynda samfélagsins um stöðu konunar á atvinnumarkaði og fastmótaðra viðhorfa um aukna ábyrgð þeirra á heimilinu umfram karla.

Þegar raunveruleikin skellur á

Ég á fimm dætur sem eiga sér stóra drauma. Allir vegir eru þeim færir í þeirra huga og ekkert þarf nema vilja og þrautseigju. Ég hvet þær áfram enda vona ég mest af öllu að þær brjóti öll þau glerþök sem þær lenda á í framtíðinni. Þangað til að veruleikin um raunverulega stöðu jafnréttis skellur á þeim er tækifæri núna til að ryðja enn stærri braut, byggja upp enn fleiri tækifæri og fjölga enn frekar kvenfyrirmyndum í samfélaginu sem dætur okkar og síðan dætur þeirra geta litið upp til og lært af .

Engin jafnréttisparadís

Hvergi í heiminum er til jafnréttisparadís. Sú hugmynd á það til að loða við Ísland að þar sé mesta jafnrétti í heimi enda hafi hér orðið miklar breytingar til batnaðar umfram sum lönd. Það að Ísland þyki framúrskarandi í jafnréttismálum er í mínum huga áminning um að við eigum langt í land hér heima og á heimsvísu. Land þar sem aðeins ein kona hefur verið forseti og ein kona forsætisráðherra. Það er flottur árangur en afar lítill í samanburði við fjölda karla sem hafa setið í þessum áhrifastöðum samfélagsins. Ísland hefur aldrei náð því að vera með helmings hlutföll kvenna og karla á Alþingi hvað þá fleiri konur.

Vonbrigði

Ísland er land þar sem enn er launamunur kynjanna stórt vandamál og hundruðir kvenna segja frá upplifun sinni af kynferðisofbeldi án þess að brugðist er við í samræmi við það. Land þar sem hlutfall kvenna í lögreglunni og Hæstarétti er skammarlega lágt er ekkert annað en land þar sem enn er langur vegur eftir til jafnréttis.

Að virða mannréttindi

Ég hef ekki heyrt af hlaupara sem nær forskoti og hættir á miðri leið og hrósar sigri eða fótboltaliði sem er yfir í hálfeik og lýsir yfir að hafa unnið. Við getum ekki lýst yfir neinum sigrum í jafnréttismálum fyrr en viðunandi árangur hefur náðst. Þau framfaraskref sem hafa náðst eru aðeins þau að einföld mannréttindi kvenna eru virt. Það er sjálfsagt mál og við ættum frekar að gráta yfir því að eitt sinn gerðum við það ekki. Skammast okkar í sand og ösku og lofa betrun.

Þar sem verkin tala

Ég valdi að berjast fyrir jöfnu samfélagi með Samfylkingunni því þar hafa verkin talað í jafnréttismálum. Þessi eina kona sem hefur verið forsætisráðherra, fyrsta konan til að vera fjármálaráðherra og ein af fáum kvennborgarstjórum voru allar Samfylkingakonur. Baráttan fyrir jafnri stöðu kvenna og karla er hvergi nærri lokið og til þess að ná stöðugum framgangi þarf meira en einn flokk, meira en eina konu, það þarf allt samfélagið




Skoðun

Skoðun

Er þetta eðli­legt?

Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir skrifar

Sjá meira


×