Bakþankar

Rassatónlist

Berglind Pétursdóttir skrifar
Ég hlusta stundum á tónlist. Ég er bara þannig gerð. Ég hef gaman af alls konar tónlist og þar sem ég var alin upp af jazz-geggjara er rytminn í mér ríkjandi. Verð bara að dilla mér þið skiljið. Ég fíla því að hlusta á fjöruga tónlist, sérstaklega sé hún flutt af sterkum kvenímyndum. Konum sem taka ekki nei fyrir svar og syngja um að ég þurfi ekki að sætta mig við að maðurinn minn geri þetta og hitt, ég sé mín eigin skáldkona og þar fram eftir götunum.

Upp á síðkastið hafa þessar vinkonur mínar margar samið ný lög sem fjalla um rassa. Það er gott og blessað að hafa fjölbreytileikann í fyrirrúmi í texta- og lagasmíðum en nú virðist vera í tísku að vera með stóran rass og búa til tónlist sem fagnar því.

Þaðer mjög jákvætt að þessar ungu söngkonur séu jafn sáttar við sinn perulaga vöxt og lögin bera vitni, enda ekki ástæða til annars. Margar þeirra hafa þó orð á því í textum sínum að gefa eigi skít í (e. fuck them) allar grannar tæfur (e. skinny bitches) og þar set ég rassinn í borðið.

Semkona með ekki svo stóran rass finnst mér að kynsystur mínar megi endilega fagna alls konar rössum í öllum stærðum og gerðum og syngja líka fagnaðarsöngva um litla rassa og rassa í miðstærð. Gaman væri að ég og hinir smágerðu rassarnir gætum dillað okkur með á dansgólfinu þegar plötusnúðurinn þeytir Nicki Minaj eða J-Lo, Iggy Azealia eða jafnvel Sir Mix-A-Lot í gang. Ekki hef ég heyrt eitt einasta lag tileinkað okkur sem ekki höfum vatnsmelónur í brók og ég er bara frekar miður mín út af því.

Þetta er nauðsynleg umræða og ég veit að þið eruð sammála. Ef það á að gefa út rassatónlist á annað borð heimta ég að bossajafnræðis sé gætt.






×