Bakþankar

Notaða druslan mín

Snærós Sindradóttir skrifar
Bíllinn minn varð bráðkvaddur fyrir nokkrum dögum. Ég, kærastinn og bíllinn vorum á leið saman í hádegismat á góðviðrisdegi og vorum að leita að hentugum áningarstað til að deila hálfu kílói af núðlum. Þá allt í einu, á rólyndisgötu við lítið álag, gafst greyið upp. Við fengum fjölskyldu og vini til að draga okkur stutta vegalengd að verkstæði í Skeifunni.

Kærastinn minn er svartsýnn þegar kemur að bílum. Hann býst alltaf við hinu versta og hefur iðulega rangt fyrir sér. Í þetta skiptið tók ég því af honum ráðin, sagði að vatnskassinn læki og af því þessi bíll er klárari og betri en aðrir bílar þá hefði hann ákveðið að drepa á sér frekar en að ofhitna. Nokkrum dögum síðar fékkst niðurstaða í málið. Þrjú hundruð og fimmtíu þúsund króna viðgerð var yfirvofandi vegna þess að tímareimin í honum fór og við það bognuðu ventlar. Ef bíllinn væri manneskja hefði hann fengið hjartaáfall og í kjölfarið dottið og brotið á sér mjöðmina.

Ég lærði að keyra á þessum bíl. Ég skrapaði hliðina á honum á fyrstu viku eftir bílpróf í jólaörtröð í Kringlunni, keyrði í burtu og brýndi fyrir litla bróður mínum að segja engum frá. Ég festist á Steingrímsfjarðarheiði í blindbyl á þessum bíl og ég hef gefið brjóst í þessum bíl. Ég talaði vel um bílinn minn í hvert sinn sem ég keyrði hann. Daðraði við hann fyrir að vera praktískur, lipur í akstri og eyðslugrannur. Þó hann væri svona ljótur.

En nú þarf ég nýjan bíl. Þann þriðja á þeim fjórum árum sem við kærastinn höfum verið par. Og í þetta sinn ætla ég ekki að kaupa dós eða taka við bíl frá foreldri sem augljóslega er þó nokkuð notaður. Nei, ég ætla að skuldsetja mig upp í topp og kaupa notaða drossíu, helst yngri en fimm ára og helst með dráttarkúlu.






×