Gagnrýni

Leiðin lá niður á við

Jónas Sen skrifar
Kammermúsíklúbburinn.
Kammermúsíklúbburinn.
Clarke, Beethoven og Brahms

Kammermúsíkklúbburinn

Flytjendur: Einar Jóhannesson, Nicola Lolli, Mark Reedman, Ásdís Valdimarsdóttir og Sigurgeir Agnarsson

Norðurljósum í Hörpu sunnudaginn 22. nóvember



Fordómarnir fyrir kventónskáldum voru svakalegir fyrir ekki nema tæpum hundrað árum. Þá sendi Rebecca Clarke verk í keppni og deildi hún fyrstu verðlaununum með Ernest Bloch. Blaðamenn voru sannfærðir um að Bloch hefði svindlað, að hann hefði sent tónsmíð í keppnina undir eigin nafni og LÍKA undir dulnefninu Rebecca Clarke. Kona gat einfaldlega ekki samið svo fína tónlist.

En Clarke var með merkari tónskáldum Bretlands á sínum tíma. Það var gaman að heyra tónlist eftir hana í Kammermúsíkklúbbnum á sunnudagskvöldið. Ásdís Valdimarsdóttir, sá eðalfíni víóluleikari, og jafnoki hennar á klarinettu, Einar Jóhannesson, léku verk sem hét því óskáldlega nafni Prelude, Allegro and Pastorale. Prelude þýðir forspil, allegro merkir hratt og pastorale er sveitasæla. Tónlistin var íhugul og lágstemmd. Hún var líka full af heillandi litbrigðum sem hljóðfæraleikararnir útfærðu af listfengi. Tæknilega séð var flutningurinn óaðfinnanlegur, hann var hreinn og nákvæmur. Túlkunin var þrungin ljúfsárri angurværð, akkúrat eins og hún átti að hljóma.

Til allrar óhamingju var þetta hápunkturinn á tónleikunum. Restin var ekki nærri því eins góð. Strengjakvartett í G dúr op. 18 nr. 2 í meðförum Ásdísar, Nicola Lolli, Marks Reedman og Sigurgeirs Agnarssonar var ekki fullnægjandi. Jú, inn á milli voru fínir sprettir en í það heila var tónlistin óttalega bragðdauf og flatneskjuleg. Auk þess var leikurinn ekki alltaf hreinn. Sumir fiðlutónar voru leiðinlega falskir og það skemmdi heildarmyndina.

Ekki var kvintett fyrir klarinettu og strengjakvartett op. 115 eftir Brahms skemmtilegri. Aftur voru óhreinir fiðlutónar að þvælast fyrir, svo mjög að það fór um mann á tímabili. Almennt var flutningurinn fremur losaralegur, og það vantaði alla stígandi í hann. Nú veit ég ekkert um hve mikið fimmmenningarnir æfðu fyrir tónleikana. En oft hef ég heyrt kammerhópa sem hafa spilað saman í mörg ár. Slíkt samspil er venjulega fágað, fólkið leikur eins og ein manneskja. Það sem hér var boðið upp á var engan veginn þannig. Þetta var of hrátt og hljómaði ekki eins og einhver raunveruleg hugsun lægi að baki. Það var leiðinlegt.

Niðurstaða: Fyrsta atriði tónleikanna var frábært, en hitt var ekki gott.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×