Klámhögg lögfræðinga Jakob Bjarnar skrifar 8. desember 2016 17:57 „Hvaða hagsmuna er fjórða valdið að gæta hér? Getur hugsast að þetta snúist um að koma höggi á dómstólana til að rýra traust almennings á þeim? Slíkt yrði að teljast grafalvarlegt því þar með væri vegið að rótum réttarríkisins. Því miður bendir margt til að hér hafi verið skotið fyrst og spurt svo. Með framsetningunni er vegið að æru og starfsheiðri fólks, grafið undan trúverðugleika dómstóla, auk þess sem telja má það alvarlegt að persónuleg gögn um fjárhagsmálefni fólks, svo sem einkatölvupóstar, leki út úr bankakerfinu til fjölmiðla.“Þetta er klausa úr makalausri grein sem birtist á vefritinu Kjarnanum í vikunni undir fyrirsögninni „Valdbeiting „fjórða valdsins““ og er eftir lögfræðingana Arnar Þór Jónsson og Katrínu Oddsdóttur, en annað þeirra skartar að auki BA-gráðu í fjölmiðlafræði. Meinið er að þau eru að gera sig sek um það hið sama og þau telja sig vera að gagnrýna; þetta eru slíkar ásakanir á hendur blaðamönnum að vandséð er að Blaðamannafélag Íslands geti látið óátalið. Svo það sé bara sagt hreint út: Þetta er stækur atvinnurógur af verstu gerð sem á sér enga stoð og byggir á vafasamri vandlætingu téðra lögmanna. Greinin fjallar um fréttaflutning og umfjöllun sem snýst um hugsanlegt vanhæfi Markúsar Sigurbjörnssonar forseta Hæstaréttar vegna hlutafjáreignar hans. Ef setja má putta á samfélagslegt hlutverk fjölmiðla þá er það nákvæmlega þetta að veita hinu opinbera aðhald. Umfjöllunin gæti þess vegna verið skrifuð sem dæmi í kennslubækur um blaðamennsku til eftirbreytni. Spurningar um hæfi æðstu valdamanna í stjórnsýslunni eru eins eðlilegar og frekast má vera. Hvergi hefur nokkur blaðamaður fullyrt að forseti Hæstaréttar sé vanhæfur heldur var einfaldlega þeirri spurningu varpað fram. Og ef fjölmiðlar mega ekki spyrja þeirrar spurningar, þá er eitthvað mikið að.Rangfærslur lögmannannaNú er það svo að ég er ekki einn af þeim sem varð ógurlega hneykslaður eftir fyrstu frétt Stöðvar 2 og umræddan Kastljósþátt. Og ætla að svo hafi verið um marga aðra, hvað þá að ég hafi litið á þetta sem meiriháttar árás á manninn eða að þar væri verið að vaða inná friðhelgi einkalífs hans. Hlutafjárvafstur Markúsar virtist í sjálfu sér ekki óeðlilegt en spurningar tengdar hugsanlegu vanhæfi hans eru allrar athygli verðar. Þeir voru vissulega einhverjir sem vildu vera hneykslaðir í kjölfar þessarar umfjöllunar og lýstu því hástöfum á samfélagsmiðlum. Lögmennirnir virðast einkum vísa til viðbragða við fréttinni fremur en að eitthvað sé að umfjölluninni sem slíkri. Því það sem þeir nefna sem dæmi um slíkt reynast staðlausir stafir. Arnar Þór og Katrín vilja leggja uppúr því að það hefði átt að gefa Markúsi kost á að svara. Jú, en það var einmitt það sem gert var. Þarna fara þau einfaldlega með rangt mál, hvort sem það er vegna fávisku eða að þau nenntu ekki að kynna sér það. En, létu það þó ekki aftra sér frá því að halda slíku fram opinberlega. Helgi Seljan, fréttamaður Kastljóss, hefur greint frá því á Facebook-síðu sinni í andsvari að Markús hafi hafnað ósk um viðtal. Staðreyndin er sú að ítrekað var reynt að ná í Markús og þegar viðbrögð hans lágu fyrir voru þau undanbragðalaust birt, en ekki hvað? Þá telja lögmennirnir að um samráð hafi verið milli fréttastofu 365 og Kastljóssins af því að umfjöllun um þetta kom fram á sama deginum. Svo enn sé vitnað í Helga þá afgreiðir hann þetta í svari sínu sem hverja aðra fásinnu – og má þetta ef til vill vera til marks um fáfræði lögmannanna um umfjöllunarefni sitt sem eru fjölmiðlar.Að flytja fréttir í góðri trúSé litið til umfjöllunarinnar var hún eðlileg alla leið, út frá þeim gögnum og upplýsingum sem fyrir lágu. Þannig virkar einfaldlega blaðamennska, hún er í góðri trú. Bona fide. Það að gefa sér að upplýsingar sem síðar koma fram megi vera til marks um einhvern óþverrahátt fréttamannanna, að vilja koma höggi á dómsstóla til að rýra traust almennings á þeim, hvorki meira né minna, er vafasamt í meira lagi. En, degi síðar kom á daginn að Markús hafði tilkynnt um þessa hlutafjáreign sína til sérstakrar nefndar um dómarastörf, en um það gat Hjördís Hákonardóttir formaður nefndarinnar engu svarað í ítarlegu viðtali við Kastljósþáttinn. Óljós svör hennar gáfu fullt tilefni til efasemda. Tilkynningar Markúsar fundust svo í pappakassa uppá háalofti fyrrverandi formanns nefndarinnar. Gott og vel. Eftir stendur; vandlæting lögmannanna snýst um viðbrögð við umfjölluninni fremur en umfjöllunina sjálfa. Enda leggja þeir uppúr afstæðum fyrirbærum eins og framsetningu í grein sinni. Þetta er klámhögg og vitnar um ranghugmyndir um fyrirbærið fjölmiðla; einhver ætluð viðbrögð við fréttum? Það er bara ekki nokkuð sem fjölmiðlar bera ábyrgð á; þeir hvorki geta né eiga að velta fyrir sér hugsanlegum viðbrögðum þegar þeir flytja fréttir. Með eðlilegum fyrirvörum: Ef fréttirnar sem þeir flytja eru réttar, eins og tvímælalaust er í þessu tilfelli, þá geta þeir ekki með nokkru móti borið ábyrgð á viðbrögðum við tíðindum.Lekinn og valdþótti blaðamannaÞekkt er að þeir sem vilja drepa málum á dreif vilja gjarnan beina sjónum að lekanum sem slíkum fremur en upplýsingunum sem fram koma. Í þessari makalausu grein þeirra lögfræðinga er vikið að því, en ekki hvað? Þar er talað um „valdþótta blaðamanna“ í kjölfar þess að það sé áhyggjuefni að „persónuleg gögn um fjárhagsmálefni fólks, svo sem einkatölvupóstar, leki út úr bankakerfinu til fjölmiðla.“ Afleiðingar þess segja lögfræðingarnir að gætu orðið til þess að fólk velji að fara með fjármuni sína úr landi? Þetta eru fatamorgana á flæðiskerinu. Lekar eru afar mikilvægir meðal annars vegna þess að upplýsingaskylda stjórnvalda er takmörkuð og svifasein eins og sést einmitt í þessu máli; hagsmunaskráning dómara og gögn þar að baki voru ekki aðgengileg. Og staðreyndir eru staðreyndir. Engu máli skiptir hvort einhver lekur til að koma höggi á annan. Blaðamaðurinn tekur sjálfstæðar ákvarðanir, veit af hagsmunatengslunum og kannar hvort rétt sé rétt. Skiptir engu hvaðan gögn koma ef þau eru sannleikurinn. Að telja að blaðamenn eigi þá að finna til ábyrgðar og greina ekki frá af ótta við að það gæti orðið til þess að fólk flýi með fé sitt úr landi lýsir svo undurfurðulegum hugmyndum um blaðamennsku að mann setur hljóðan. Nánast.Að einhver kunni hugsanlega að misskilja fréttirnarÞó rætnar dylgjur í garð blaðamanna séu rauður þráður í grein lögmannanna er ástæðulaust að skríða niður á það plan með að halda því fram hér að ástæða skrifa lögmannanna sé sprottin af þeirri hvöt að vilja eiga gott veður hjá dómurum. En þeir eru hins vegar að tala tungumál sem dómarar skilja þegar þeir byggja mál sitt á því að viðbrögð við fréttum skipti meiru en það sem segir í fréttunum. Í meiðyrðamálum yfir blaðamönnum hafa fallið dómar sem meðal annars eru byggðir á því að hugsanlega muni einhver sem enginn veit hver er misskilja það sem sagt er. Ingveldur Einarsdóttir þá héraðsdómari dæmdi eitt sinn ummæli sem aldrei féllu dauð og ómerk. Sá dómur var staðfestur í Hæstarétti. Dómstólar hafa gersamlega brugðist fjölmiðlum með furðudómum yfir blaðamönnum þannig að innan þeirra raða stenst slíkur málflutningur – en hann ætti ekki að gera það að teknu tilliti til heilbrigðrar skynsemi. Þó fullyrðingar þess efnis að fjölmiðlar hafi verið að taka Markús af lífi, eins og lögmennirnir vilja meina, byggi á fárveikum grunni þess að meta megi fréttir út frá því hvað einhverjum sem enginn veit hver er kann hugsanlega að finnast um fréttir, standist enga skoðun þá á slík afstaða sér grunn í dómafordæmum. Það er grafalvarleg staða sem fáir hafa viljað veita gaum. En henni fylgir sú ónotakennd að við búum ekki í réttarríki. Heillavænlegra væri að dómarar, og lögfræðingar vinir þeirra, reyndu að sækja sér virðingu eitthvað annað en í það að ráðast með ómaklegum hætti á fjölmiðla.Höfundur er blaðamaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið #Katrín er minn forseti Elín Hirst Skoðun Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir Skoðun Svart er það og yfirgangur mikill Magnús Guðmundsson Skoðun Skapandi ónákvæmni tveggja hagfræðinga Sirrý Hallgrímsdóttir Skoðun Framtíð Dalanna heillar Garðar Freyr Vilhjálmsson Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun Að skilja íslenskt félagslegt viðmið Valerio Gargiulo Skoðun Af hverju Helgu Þórisdóttur? Haukur Arnþórsson Skoðun Um sjálfstæði þjóðar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun #Katrín er minn forseti Elín Hirst skrifar Skoðun Svart er það og yfirgangur mikill Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Um sjálfstæði þjóðar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Skapandi ónákvæmni tveggja hagfræðinga Sirrý Hallgrímsdóttir skrifar Skoðun Af hverju Helgu Þórisdóttur? Haukur Arnþórsson skrifar Skoðun Kjósum Helgu Þórisdóttur Ragnheiður Stefánsdóttir skrifar Skoðun Má brjóta lög? Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Að skilja íslenskt félagslegt viðmið Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Traust og gagnsæi Halldór Auðar Svansson skrifar Skoðun Framtíð Dalanna heillar Garðar Freyr Vilhjálmsson skrifar Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar Skoðun Öryggisógnir í breyttum heimi Jóhann Friðrik Friðriksson skrifar Skoðun Höfnum óeðlilegri hagnýtingu sjálfboðaliða Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Að skilja faglega Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar Skoðun Áttu efnaða foreldra eða ekki? Thelma Lind Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Farsæl hagræðing í kjötiðnaði innan ramma samkeppnislaga Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Kennarar – á hraðbraut í kulnun Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfi Íslands – horfum til framtíðar Egill Steinar Ágústsson skrifar Skoðun Er of mikill hiti í hleðslunni hjá þér? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Varnargarðar utan um fólkið í Grindavík Guðbrandur Einarsson skrifar Skoðun Meiri pening, takk Gunnar Úlfarsson skrifar Skoðun Gervigreind og máttur tungumálsins Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Sameinum 2. og 3. deild karla í knattspyrnu Bergvin Oddsson skrifar Skoðun Skynsamlegt að selja Íslandsbanka Teitur Björn Einarsson skrifar Skoðun Gleymdu börnin Kolbrún Pálsdóttir skrifar Skoðun Vinstri gráir Yngvi Óttarsson skrifar Sjá meira
„Hvaða hagsmuna er fjórða valdið að gæta hér? Getur hugsast að þetta snúist um að koma höggi á dómstólana til að rýra traust almennings á þeim? Slíkt yrði að teljast grafalvarlegt því þar með væri vegið að rótum réttarríkisins. Því miður bendir margt til að hér hafi verið skotið fyrst og spurt svo. Með framsetningunni er vegið að æru og starfsheiðri fólks, grafið undan trúverðugleika dómstóla, auk þess sem telja má það alvarlegt að persónuleg gögn um fjárhagsmálefni fólks, svo sem einkatölvupóstar, leki út úr bankakerfinu til fjölmiðla.“Þetta er klausa úr makalausri grein sem birtist á vefritinu Kjarnanum í vikunni undir fyrirsögninni „Valdbeiting „fjórða valdsins““ og er eftir lögfræðingana Arnar Þór Jónsson og Katrínu Oddsdóttur, en annað þeirra skartar að auki BA-gráðu í fjölmiðlafræði. Meinið er að þau eru að gera sig sek um það hið sama og þau telja sig vera að gagnrýna; þetta eru slíkar ásakanir á hendur blaðamönnum að vandséð er að Blaðamannafélag Íslands geti látið óátalið. Svo það sé bara sagt hreint út: Þetta er stækur atvinnurógur af verstu gerð sem á sér enga stoð og byggir á vafasamri vandlætingu téðra lögmanna. Greinin fjallar um fréttaflutning og umfjöllun sem snýst um hugsanlegt vanhæfi Markúsar Sigurbjörnssonar forseta Hæstaréttar vegna hlutafjáreignar hans. Ef setja má putta á samfélagslegt hlutverk fjölmiðla þá er það nákvæmlega þetta að veita hinu opinbera aðhald. Umfjöllunin gæti þess vegna verið skrifuð sem dæmi í kennslubækur um blaðamennsku til eftirbreytni. Spurningar um hæfi æðstu valdamanna í stjórnsýslunni eru eins eðlilegar og frekast má vera. Hvergi hefur nokkur blaðamaður fullyrt að forseti Hæstaréttar sé vanhæfur heldur var einfaldlega þeirri spurningu varpað fram. Og ef fjölmiðlar mega ekki spyrja þeirrar spurningar, þá er eitthvað mikið að.Rangfærslur lögmannannaNú er það svo að ég er ekki einn af þeim sem varð ógurlega hneykslaður eftir fyrstu frétt Stöðvar 2 og umræddan Kastljósþátt. Og ætla að svo hafi verið um marga aðra, hvað þá að ég hafi litið á þetta sem meiriháttar árás á manninn eða að þar væri verið að vaða inná friðhelgi einkalífs hans. Hlutafjárvafstur Markúsar virtist í sjálfu sér ekki óeðlilegt en spurningar tengdar hugsanlegu vanhæfi hans eru allrar athygli verðar. Þeir voru vissulega einhverjir sem vildu vera hneykslaðir í kjölfar þessarar umfjöllunar og lýstu því hástöfum á samfélagsmiðlum. Lögmennirnir virðast einkum vísa til viðbragða við fréttinni fremur en að eitthvað sé að umfjölluninni sem slíkri. Því það sem þeir nefna sem dæmi um slíkt reynast staðlausir stafir. Arnar Þór og Katrín vilja leggja uppúr því að það hefði átt að gefa Markúsi kost á að svara. Jú, en það var einmitt það sem gert var. Þarna fara þau einfaldlega með rangt mál, hvort sem það er vegna fávisku eða að þau nenntu ekki að kynna sér það. En, létu það þó ekki aftra sér frá því að halda slíku fram opinberlega. Helgi Seljan, fréttamaður Kastljóss, hefur greint frá því á Facebook-síðu sinni í andsvari að Markús hafi hafnað ósk um viðtal. Staðreyndin er sú að ítrekað var reynt að ná í Markús og þegar viðbrögð hans lágu fyrir voru þau undanbragðalaust birt, en ekki hvað? Þá telja lögmennirnir að um samráð hafi verið milli fréttastofu 365 og Kastljóssins af því að umfjöllun um þetta kom fram á sama deginum. Svo enn sé vitnað í Helga þá afgreiðir hann þetta í svari sínu sem hverja aðra fásinnu – og má þetta ef til vill vera til marks um fáfræði lögmannanna um umfjöllunarefni sitt sem eru fjölmiðlar.Að flytja fréttir í góðri trúSé litið til umfjöllunarinnar var hún eðlileg alla leið, út frá þeim gögnum og upplýsingum sem fyrir lágu. Þannig virkar einfaldlega blaðamennska, hún er í góðri trú. Bona fide. Það að gefa sér að upplýsingar sem síðar koma fram megi vera til marks um einhvern óþverrahátt fréttamannanna, að vilja koma höggi á dómsstóla til að rýra traust almennings á þeim, hvorki meira né minna, er vafasamt í meira lagi. En, degi síðar kom á daginn að Markús hafði tilkynnt um þessa hlutafjáreign sína til sérstakrar nefndar um dómarastörf, en um það gat Hjördís Hákonardóttir formaður nefndarinnar engu svarað í ítarlegu viðtali við Kastljósþáttinn. Óljós svör hennar gáfu fullt tilefni til efasemda. Tilkynningar Markúsar fundust svo í pappakassa uppá háalofti fyrrverandi formanns nefndarinnar. Gott og vel. Eftir stendur; vandlæting lögmannanna snýst um viðbrögð við umfjölluninni fremur en umfjöllunina sjálfa. Enda leggja þeir uppúr afstæðum fyrirbærum eins og framsetningu í grein sinni. Þetta er klámhögg og vitnar um ranghugmyndir um fyrirbærið fjölmiðla; einhver ætluð viðbrögð við fréttum? Það er bara ekki nokkuð sem fjölmiðlar bera ábyrgð á; þeir hvorki geta né eiga að velta fyrir sér hugsanlegum viðbrögðum þegar þeir flytja fréttir. Með eðlilegum fyrirvörum: Ef fréttirnar sem þeir flytja eru réttar, eins og tvímælalaust er í þessu tilfelli, þá geta þeir ekki með nokkru móti borið ábyrgð á viðbrögðum við tíðindum.Lekinn og valdþótti blaðamannaÞekkt er að þeir sem vilja drepa málum á dreif vilja gjarnan beina sjónum að lekanum sem slíkum fremur en upplýsingunum sem fram koma. Í þessari makalausu grein þeirra lögfræðinga er vikið að því, en ekki hvað? Þar er talað um „valdþótta blaðamanna“ í kjölfar þess að það sé áhyggjuefni að „persónuleg gögn um fjárhagsmálefni fólks, svo sem einkatölvupóstar, leki út úr bankakerfinu til fjölmiðla.“ Afleiðingar þess segja lögfræðingarnir að gætu orðið til þess að fólk velji að fara með fjármuni sína úr landi? Þetta eru fatamorgana á flæðiskerinu. Lekar eru afar mikilvægir meðal annars vegna þess að upplýsingaskylda stjórnvalda er takmörkuð og svifasein eins og sést einmitt í þessu máli; hagsmunaskráning dómara og gögn þar að baki voru ekki aðgengileg. Og staðreyndir eru staðreyndir. Engu máli skiptir hvort einhver lekur til að koma höggi á annan. Blaðamaðurinn tekur sjálfstæðar ákvarðanir, veit af hagsmunatengslunum og kannar hvort rétt sé rétt. Skiptir engu hvaðan gögn koma ef þau eru sannleikurinn. Að telja að blaðamenn eigi þá að finna til ábyrgðar og greina ekki frá af ótta við að það gæti orðið til þess að fólk flýi með fé sitt úr landi lýsir svo undurfurðulegum hugmyndum um blaðamennsku að mann setur hljóðan. Nánast.Að einhver kunni hugsanlega að misskilja fréttirnarÞó rætnar dylgjur í garð blaðamanna séu rauður þráður í grein lögmannanna er ástæðulaust að skríða niður á það plan með að halda því fram hér að ástæða skrifa lögmannanna sé sprottin af þeirri hvöt að vilja eiga gott veður hjá dómurum. En þeir eru hins vegar að tala tungumál sem dómarar skilja þegar þeir byggja mál sitt á því að viðbrögð við fréttum skipti meiru en það sem segir í fréttunum. Í meiðyrðamálum yfir blaðamönnum hafa fallið dómar sem meðal annars eru byggðir á því að hugsanlega muni einhver sem enginn veit hver er misskilja það sem sagt er. Ingveldur Einarsdóttir þá héraðsdómari dæmdi eitt sinn ummæli sem aldrei féllu dauð og ómerk. Sá dómur var staðfestur í Hæstarétti. Dómstólar hafa gersamlega brugðist fjölmiðlum með furðudómum yfir blaðamönnum þannig að innan þeirra raða stenst slíkur málflutningur – en hann ætti ekki að gera það að teknu tilliti til heilbrigðrar skynsemi. Þó fullyrðingar þess efnis að fjölmiðlar hafi verið að taka Markús af lífi, eins og lögmennirnir vilja meina, byggi á fárveikum grunni þess að meta megi fréttir út frá því hvað einhverjum sem enginn veit hver er kann hugsanlega að finnast um fréttir, standist enga skoðun þá á slík afstaða sér grunn í dómafordæmum. Það er grafalvarleg staða sem fáir hafa viljað veita gaum. En henni fylgir sú ónotakennd að við búum ekki í réttarríki. Heillavænlegra væri að dómarar, og lögfræðingar vinir þeirra, reyndu að sækja sér virðingu eitthvað annað en í það að ráðast með ómaklegum hætti á fjölmiðla.Höfundur er blaðamaður.
Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun
Skoðun Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir skrifar
Skoðun Dánaraðstoð: Læknafélag Íslands skilar ekki auðu Steinunn Þórðardóttir,Oddur Steinarsson,Thelma Kristinsdóttir,Katrín Ragna Kemp,Magdalena Ásgeirsdóttir,Margrét Ólafía Tómasdóttir,Ragnar Freyr Ingvarsson,Teitur Ari Theodórsson,Theódór Skúli Sigurðsson skrifar
Skoðun Hvað felst í frumvarpi til laga um breytingu á húsaleigulögum? Hildur Ýr Viðarsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju eru kaupin á TM ekki á dagskrá aðalfundar Landsbankans? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar
Skoðun Skortur á möguleikanum á dánaraðstoð leiðir til þess að fólk tekur eigið líf Ingrid Kuhlman skrifar
Grunnskóli á krossgötum Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Árnadóttir,Þóra Geirlaug Bjartmarsdóttir Skoðun