Skoðun

Hjúkrunarheimilið LSH

Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar

Um þessar mundir erum við Íslendingar að ráðast í eina stærstu og mikilvægustu framkvæmd er varðar uppbyggingu heilbrigðiskerfis þjóðarinnar. Skóflustungur að nýjum meðferðarkjarna voru teknar um liðna helgi. Margt merkra kvenna og karla kom þar að. Í nýlegum föstudagspistli forstjóra Landspítalans kom fram að 130 einstaklingar liggja á Landspítalanum sem hafa þegar fengið greiningu og meðferð en bíða hjúkrunarheimilis eða annarra úrræða. Þetta er auðvitað ástand sem við getum ekki sætt okkur við og ástæðurnar eru æði margar.



Í fyrsta lagi eru þessir sjúklingar kynslóðin sem fæddist á millistríðsárunum og kom okkur áfram og byggði þetta land upp í þeirri mynd sem það er í dag. Með því að liggja á bráðadeild sjúkrahúss í stað þess að njóta endurhæfingar og hjúkrunar við hæfi eru þessir einstaklingar alls ekki að fá þá heilbrigðisþjónustu sem þeim ber. Þau eiga mun betra skilið.



Í öðru lagi er um háskólasjúkrahús að ræða þar sem kennsla heilbrigðisstétta fer fram og vísindastarf á að blómstra en ekki hjúkrunarheimili.



Í þriðja lagi er vandinn skortur á hjúkrunarfræðingum og að innlagnarplássum er fækkað því ekki finnst fólk til að starfa á deildum sjúkrahússins. Fréttir af fyrirhugaðri lokun hjartagáttar þann 1. des. nk. bera vitni um það.

Mönnunarvandinn

Það er mikilvægt að velta því fyrir sér af hverju þessi mikli mönnunarvandi er til kominn. Þegar ég var læknanemi fyrir þremur áratugum voru fréttir fluttar af því að tekist hefði að stytta biðtíma á slysadeild Borgarspítalans niður í 55 mínútur og í sömu frétt var talað um að allar stöður hjúkrunarfræðinga á sjúkrahúsinu væru mannaðar og sumar deildir jafnvel yfirmannaðar. Nú er tíðin önnur.



Hvers vegna hafa hjúkrunarfræðingar valið að leita í önnur störf sem eru betur greidd, álagið minna og vinnutíminn styttri? Þessari þróun verður að snúa við. Tryggja þarf að þeir sem hafa menntað sig til þess að sinna hjúkrun hafi löngun til að starfa á stærsta vinnustað landsins. Í raun ætti það að vera eftirsóknarvert að fá að starfa á slíkum stað.



Allt frá hruni hefur starfsfólkið á gólfinu verið látið hlaupa hraðar og álagið aukist jafnt og þétt með auknum samdrætti. Þá leitar fólk auðvitað í önnur störf. Einnig hafa kærumál fælt fólk frá því að vinna við þessi ábyrgðarmiklu störf. Stjórnvöld verða að átta sig á þessari þróun og gera allt sem þau geta til að hlúa að þeim dýrmæta mannauði sem í heilbrigðiskerfinu starfar.



Til að leita lausna og losa um þá stíflu sem stöðugt er fjallað um í fréttum gætum við tekið upp skandinavískar aðferðir. Þar tíðkast víða að þegar sjúklingur er útskriftarfær þá ber sveitarfélagi viðkomandi að veita honum þjónustu. Ef það er ekki gert þá koma til dagsektir. Auðvitað þarf þá að tryggja sveitarfélögum fjármagn til að byggja hjúkrunarheimili og tryggja mönnun þeirra. Foreldrar okkar eiga það sannarlega skilið að þeirra umönnun sé fyrsta flokks.



Íslenska heilbrigðiskerfið þarf á öllum íslenskum hjúkrunarfræðingum að halda. Til að fá þá hátt í þúsund hjúkrunarfræðinga sem í dag sinna öðrum störfum aftur til starfa þarf að minnka vinnuálag, styðja við þá sem í áföllum lenda í sínu starfi en ekki bregðast við með ásökunum og ákærum. Hækka þarf launin í samræmi við almennan vinnumarkað en þar sefur fólk oftast heima hjá sér og á frí á rauðum dögum en við sem störfum í heilbrigðiskerfinu gerum það ekki.



Nú þegar farið verður að höggva í klöppina við Hringbraut og byggja meðferðarkjarnann er það einlæg von mín að þeir sem til okkar leita komist þangað greiðlega. Einnig að ónæði af framkvæmdunum trufli ekki meðferð og líðan sjúklinga. Síðast en ekki síst er mikilvægt að þeir sem vinna á gólfinu fái nákvæmar upplýsingar um hvað í vændum sé og hvenær truflun og hávaði verði, því annars leitar fólk í önnur störf, það höfum við áður séð. Megi okkur auðnast að komast í gegnum þessar framkvæmdir án skaða. Megi hjúkrunarheimilið LSH verða háskólasjúkrahús þar sem fólk fær greiða þjónustu en bíður ekki á bráðadeild eftir betri úrræðum.



Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur.

Skoðun

Skoðun

Sigur­bogi

Dagbjört Ósk Steindórsdóttir skrifar

Sjá meira


×