Meðal róna og véldóna í Arisóna

Kapalsjónvarpsstöðin HBO á heiðurinn af mörgum bestu sjónvarpsþáttum síðustu tveggja áratuga og í raun hratt HBO af stað byltingu í gerð sjónvarpsþátta með The Sopranos 1999.

Handrit, tónlist, leikur, klipping og kvikmyndataka standast þegar best lætur, í kjölfar The Sopranos, allar kröfur hvíta tjaldsins. Aðdráttar­afl þátta af þessu tagi er enda slíkt að HBO leyfir sér ítrekað að gera langt hlé á milli þáttaraða án þess að missa takið á áhorfendum.

Westworld hóf göngu sína í október 2016 og skilið var við áhorfendur á dramatískum hápunkti í desember. Og loksins, einu og hálfu ári síðar, er ballið í hinu vélræna villta vestri byrjað aftur.

Westworld-þættirnir byggja á drungalegri framtíðarsýn leikstjórans og handritshöfundarins Mich­aels Crichton heitins sem sendi frá sér samnefnda kvikmynd 1973.

Sjá einnig: Westworld: Spurningar og svör

Westworld sagði frá skemmtigarði sem bauð vel stæðu fólki upp á að upplifa villta vestrið í leikmynd þar sem mannleg vélmenni voru höfð þeim til skemmtunar. Í boði var til dæmis að myrða þau og nauðga án afleiðinga. Kerfisvilla verður síðan til þess að vélmennin gera uppreisn, ganga af göflunum og slátra kúgurum sínum.

Sama er uppi á teningnum í sjónvarpsþáttunum þar sem fyrstu þáttaröð lauk með einmitt þessum ósköpum. Ekkert vantar upp á spennuna og tilþrifin í leik og söguþræði en slagkraft sinn sækja þættirnir fyrst og fremst í þær knýjandi siðferðisspurningar sem þar eru settar fram.

Er allt í lagi að drepa manneskju ef hún er ekki af holdi og blóði? Er bara sjálfsagt mál að sænga hjá vændiskonu ef hún er ekki raunveruleg manneskja? Er venjuleg manneskja ekki illmenni ef hún fær sig til og nýtur þess að níðast á manneskju sem er ekki manneskja?

Hvenær drepur maður mann? Því er ekki auðsvarað þegar Westworld stillir áhorfandanum upp við vegg. En á þeim tæknivæddu sýndarveruleikatímum sem við lifum hafa allir gott af því að velta þessu fyrir sér á meðan þeir horfa á Westworld.