Skoðun

Lítilsvirðing af hálfu Reykjavíkurborgar

Hildur Bolladóttir skrifar
Fréttablaðið átti viðtal við mig á dögunum, en svo háttaði til um miðjan ágúst síðastliðinn að ég veiktist skyndilega og þurfti á sjúkrabíl að halda. Við hjónin búum neðarlega á Skólavörðustíg og þar er okkar atvinnurekstur líka staðsettur. Undanfarin ár hafa borgaryfirvöld lokað neðsta hluta Skólavörðustígs fyrir bílaumferð í alls fimm mánuði á ári og gatan var lokuð umræddan dag í ágúst þegar fékk aðsvif þar sem ég var við vinnu.

Skólavörðustíg er læst við Bergstaðastræti með hengilás en í ljós kom að í sjúkrabílnum var enginn lykill að lásnum. Bíllinn þurfti því að aka hring í öfuga akstursstefnu og snúa þar við með herkjum til að koma mér á sjúkrahús. Sjúkraflutningamaðurinn í bílnum taldi að blætt hefði inn á heila og við slíkar aðstæður skiptir hver mínúta máli. Það var mikil mildi að ekki reyndist um heilablæðingu að ræða, en för sjúkrabílsins tafðist heilmikið.

Í framhaldinu hef ég eðlilega fyllst ótta yfir að vera lokuð inni við götuna og get með engu móti sætt mig við að búa við skert öryggi. Þess vegna var mér verulega misboðið er ég las viðtal Fréttablaðsins við Gunnar Hersvein, verkefnastjóra miðlunar hjá umhverfis- og skipulagssviði Reykjavíkurborgar. Hann afgreiddi þessa alvarlegu vá með því einu að segja frásögn mína vera „einhliða“ og hélt síðan margtuggna ræðu fulltrúa Reykjavíkurborgar um það hversu vel hefði tekist til um lokanir gatna í miðbænum. Mér er verulega misboðið að horfa upp á þá fullkomnu lítilsvirðingu sem Gunnar Hersveinn sýnir mér og öðrum kaupmönnum og íbúum við Skólavörðustíg með málflutningi sínum.

Við hjónin höfum stundað okkar atvinnurekstur á þessum stað frá árinu 1992 og hér er líka okkar heimili, en frá því að götunni var lokað hefur verslun okkar við Íslendinga hrunið. Viðskiptavinir mínir hafa einkum verið konur á besta aldri. Þær finna hvergi bílastæði og margar eru þannig settar að þeim þarf að aka upp að dyrum verslunarinnar. Þær koma því ekki í lokaða götu. Það er því ekki að undra að verslanir í miðbænum sem þjónusta Íslendinga leggi upp laupana ellegar flytji sig um set á svæði þar sem aðgengi er greitt og nóg af bílastæðum. Um leið og lokun götunnar var aflétt nú í haust lifnaði yfir versluninni. Ég leyfi mér að fullyrða að nálega allir kaupmenn hér í nágrenninu geta tekið undir þessi orð mín.

Þá hefur hvers kyns ósómi færst í vöxt samhliða lokun götunnar, sala og neysla eiturlyfja, veggjakrot og önnur eignaspjöll og sóðaskapur. Þeir sem stunda slíka iðju eiga athvarf í lokaðri götu, því engin er löggæslan. Sér í lagi kveður rammt að þessu að næturlagi um helgar og það vekur hjá mér ótta. Þetta eru staðreyndir sem ég horfi því miður upp á, staðreyndir sem fulltrúar Reykjavíkurborgar kjósa að horfa fram hjá.

Ég sem skattgreiðandi í Reykjavík á ekki að þurfa að sæta því að starfsmenn borgarinnar tali niður til mín, líkt og umræddur Gunnar Hersveinn gerði í viðtalinu við Fréttablaðið. Við fjölskyldan höfum lagt okkur fram um langt árabil til að efla mannlíf í miðbænum og staðið fyrir fjölmennum hátíðum og ber þar hæst að nefna Kjötsúpudaginn, Reykjavík Bacon Festival og Blúshátíðina. Þá höfum við viljað leggja fram okkar skerf til menningarstarfs og rekið gallerí á annarri hæð verslunarhúss okkar í aldarfjórðung. Þar er sett upp ný sýning í hverjum mánuði. Við teljum okkur því sannarlega hafa lagt fram okkar skerf til samfélagsins, auk þess að halda uppi atvinnurekstri í miðbænum um áratugaskeið og eiga því betra skilið en að öryggi okkar og heimila okkar sé skert og grafið sé undan atvinnurekstri sem við höfum byggt upp á löngum tíma.

 

Höfundur er kjólameistari.


Tengdar fréttir




Skoðun

Skoðun

Sigur­bogi

Dagbjört Ósk Steindórsdóttir skrifar

Sjá meira


×