Giftast á 100 ára afmælinu

Ástfangin hjörtu verða eitt frammi fyrir Guði og mönnum í Lundarreykjadal í dag. Saman hafa þau lifað í heila öld.

„Mér fannst ég loksins komin heim,“ segir Kristjana Laufey Jóhannsdóttir um þann örlagaríka dag þegar hún hitti æskuástina aftur eftir aldarfjórðung. Kitta, eins og hún er kölluð, hafði þá þegið heimboð Péturs Ólafs Péturssonar, eða Óla, í sumarhús hans í Skorradal. Þá var niðamyrkur í október 2011.

„Óli var á vörubíl í Skorradalnum og til að vísa mér veginn í kvöldsortanum hafði hann kveikt á „hálfvitunum“ þannig að tvö blikkandi ljós voru minn áttaviti. Við féllumst í faðma í dyragættinni og þótt mér hafi ekki þótt það borðleggjandi í fyrstu kviknaði fljótt í gömlum glæðum,“ segir Kitta og brosir að minningunni.

Ástarsaga Kittu og Óla nær aftur til unglingsáranna þegar þau voru kærustupar um tíma. Síðar héldu þau hvort í sína áttina og eignuðust maka og fjölskyldur. Þegar leiðir lágu saman á ný hafði Kitta búið flest sín fullorðinsár á Skagaströnd og í Danmörku, fjarri dagleiðum Óla.

„Það var mjög sérstakt að sjá Kittu aftur,“ segir Óli um þeirra fyrstu endurfundi í Skorradal. „Mér fannst hún ekkert hafa breyst og hjarta mitt tók kipp. Mér leið eins og ég hefði aldrei kvatt hana. Kitta hefur alltaf átt stað í mínu hjarta og mér hefur þótt gríðarlega vænt um hana.“

Óli og annar bræðra Kittu eru gamlir vinnufélagar og hafði Óli reglulega fengið fréttir af Kittu í gegnum tíðina.

„Svo var það veturinn 2011 að hann segir mér að Kitta sé flutt til Íslands og spyr hvort ég biðji ekki að heilsa henni. Jú, jú, sagði ég og hugsaði ekkert meira um það. Svo líður tíminn og stefnt er að endurfundum okkar árgangs úr Hólabrekkuskóla. Þá fer einn vina minna að djöflast í mér og segir Kittu mæta til endurfundanna en ég gaf því lítinn gaum,“ segir Óli sem var alls ekki á þeim buxum að finna sér konu því hann hafði misst eiginkonu sína um sumarið.

„Síðan fæ ég pata af því að gamlir skólafélagar hefðu líka spjallað við Kittu og ýmislegt baukað á bak við tjöldin. Ég afréð því að hringja í hana og þegar hún spurði mig frétta, svaraði ég og gat ekki annað: „ Ég er enn þá þessi asni sem þú kysstir þá“. Kitta skellti upp úr og endaði með því að ég bauð henni til mín í bústaðinn. Þar náðum við strax saman og þar var bara gengið frá þessu,“ segir Óli og hlær við, en saman mættu þau Kitta sem par til endurfunda við gömlu skólasystkinin, rétt eins og í gamla daga.

Guðs gjöf að hittast á ný

„Óli hafði búið um mig í gestaherberginu þegar ég kom í Skorradalinn. Við áttum ekki endilega von á að ástin byggi enn í brjóstum okkar,“ segir Kitta um samfundina en þau Óli hafa verið saman allar götur síðan. „Ég fann strax að mig langaði að hitta hann aftur þótt ég hefði kannski ekki trú á að samband okkar gengi upp.“

Kitta vísar til þess að bæði hafi þurft að sýna aðgát vegna barna og unglinga í lífi þeirra beggja.

„Eftir kvartöld vorum við orðnar allt aðrar og lífsreyndari manneskjur og þess vegna gekk þetta í upphafi ekki jafn vel og í Rauðu ástarsögunum. Óli var ekkill með sín ungmenni og ég fráskilin með mín en þetta gekk vel og gengur alltaf betur og betur.“

Undir það tekur Óli. „Það er lyginni líkast hvernig allt hefur gengið upp. Mín börn voru í sorg vegna móðurmissisins og eðlilega ekki tilbúin að fá aðra konu í líf sitt. Við Kitta fórum því ekki að búa nærri strax. Ég hefði hins vegar aldrei kynnt þau fyrir annarri konu en Kittu því ég þekki hjartalag hennar og fagra persónu. Þegar hún kom svo inn í líf barnanna var það það besta sem gat komið fyrir þau og ekki síst fyrir dóttur mína sem leitar nú til Kittu með allt sem maður leitar til mömmu sinnar með. Þá dýrka barnabörnin mín litlu ömmu Kittu sem sannarlega hefur reynst þeim hin besta amma.“

Eftir löng og erfið veikindi eiginkonu sinnar segir Óli það hafa verið létti þegar hvíldin kom.

„Þess vegna var ég kannski tilbúinn fyrr en aðrir. Margir eru lengi að vinna sig út úr sorg og söknuði en ég ákvað að dvelja ekki við sársaukann og fór til dæmis að vinna úti í Skorradal eftir útförina. Lífið heldur víst áfram og það veit Guð að við urðum fyrir miklu láni þegar Kitta kom inn í líf okkar á þessum tíma.“

Gaman í lífsins melódí

Óli bað Kittu á Þorláksmessu fyrir jólin 2013. „Það var nú ekkert flókið,“ segir Kitta. „Hann birtist bara heima í vinnugallanum; lopapeysunni og með óveðurshattinn, bar upp hringinn og bað mín. Ég var vitaskuld fullviss í hjarta mínu og játaðist honum strax.“

Þau Kitta og Óli verða bæði fimmtug á árinu, hann átti afmæli í apríl og hún verður fimmtug á morgun, 25. júní. Því slógu þau saman brúðkaupi og 100 ára afmæli í Lundarreykjadal í dag.

„Það kom ekki annað til greina en að halda sveitabrúðkaup. Óli er sveitalubbi í húð og hár og ég dreifbýlistútta líka. Það að brúðkaupið beri upp á Jónsmessu hefur enga sérstaka þýðingu en hver veit nema brúðkaupsgestir striplist og velti sér upp úr Jónsmessudögginni,“ segir Kitta hlæjandi.

Hún segir auðvelt að þekkja tilfinninguna sem fylgir þeirri vissu að lífsförunauturinn sé kominn.

„Maður bara finnur það, þessa tilfinningu öryggis og vissu. Ég vona að okkur endist líf og heilsa til að njóta lífsins saman. Óli hefur alltaf unnið mikið en vonandi getur hann farið að slaka aðeins á og við verið meira í sveitinni. Skorra- og Lundarreykjadalir eru okkar staðir, þar kviknaði ástin að nýju og þar líður okkur best.“

Þau Kitta og Óli trúa og treysta á Guð; föður, son og heilagan anda.

„Ég vil ekkert að lifa í synd. Maður er búinn að syndga nóg!“ segir Óli og hlær hamingjuhlátri. Hann bætir við að heilagt hjónband leggi einnig grunn að lagalegum rétti beggja ef annað fellur frá.

„Það er glaðværðin og góðmennska Kittu sem gerir hana að draumadísinni. Hún er kát og skemmtileg en líka íhugul og sannur og traustur vinur. Maður treystir ekki hverjum sem er fyrir sínum innstu tilfinningum en því sem Kittu er treyst fyrir meðal vina og vandamanna fer aldrei lengra. Þá er hún gullfalleg ásýndum er ekki síður fögur að innan. Eftir því sem árin færast yfir hugsar maður meira inn á við og þá stendur innri fegurð manneskjunnar upp úr.“

Kitta veit líka upp á hár hvers vegna hún vill gefast Óla.

„Óli býr yfir mannkostum sem ég sækist eftir. Hann er traustur og gæðin í gegn, kletturinn í mínu lífi og hefur reynst mér og mínum einstaklega vel. Ég hef kynnst honum upp á nýtt en samt er hann alltaf sá sami. Óli hefur alltaf verið góður gæi, hjartalag hans og tryggð heilla mig, og hann er ákaflega skemmtilegur og rómantískur. Hann ber mig alla daga á höndum sér og er alltaf að bæta í þar. Þá hefur mér alltaf þótt hann rosalega sætur, með geislandi falleg augu.“

Þau bíða þess í ofvæni að vera gefin saman í Reykholtskirkju, frammi fyrir Guði og mönnum.

„Að vakna á 50. afmælisdegi Kittu á morgun, og vera orðinn eiginmaður hennar, verður dýrðin ein,“ segir Óli. „Árni Johnsen vinur minn skrifar alltaf í jólakortin: „Höfum gaman í lífsins melódí.“ Það finnst mér góður punktur. Eftir alla lífsreynsluna er maður þakklátur fyrir hvern dag og að allir séu heilir og hraustir. Ég er líka sérstaklega þakklátur fyrir að verða fimmtugur. Margir kvíða því en það er gleðin ein. Við komum öll nakin og allslaus í heiminn, og erum öll jöfn. Því skipta veraldleg gæði engu; lífið með ástvinum er það eina sem skiptir máli.“