Skoðun

Það er barnaskapur að segja, að það sé enginn Guð

Þórir Stephensen skrifar
Brian Cox er enskur prófessor í eðlisfræði, lék áður í rokkhljómsveit og er nú maðurinn, sem margir vilja að taki við kyndlinum af sir David Attenborough. Hann er fæddur 1968 og starfar við Manchester University, er víðþekktur vísindamaður og virkur við að kynna rannsóknir sínar á uppruna og eðli alheimsins í vinsælum sjónvarpsþáttum. Hann nefnir þar fleiri en einn Miklahvell, mikla útþenslu alheimsins og margt annað áhugavert.

Þessi maður var nýlega spurður um afstöðu sína til Guðs og lét þá hafa eftir sér orðin, sem hér eru höfð að yfirskrift og eru þannig á ensku: „There's a naivety in saying there is no God.“ Hann vitnar til einstaklinga meðal mestu hugsuða mannkynsins svo sem Kants og Leibnitz, sem hafi hugsað mikið um Guð og lífið út frá tilvist hans. „Þeir voru engir fábjánar, segir hann. Við verðum að vega slíkt og meta.“

Ég er orðinn hundleiður á sífelldum og algerlega órökstuddum yfirlýsingum í Fréttablaðinu og fleiri miðlum, að það sé enginn Guð, að við eigum að hætta að spegla okkur í 2000 ára gömlum frásögnum og þar haft undirliggjandi að því hljóti að vera farið að slá í þær. Svo er bætt við til enn meiri niðrunar, að þær séu frá Miðausturlöndum. Það sem svo kórónar allt þetta, er að þeir, sem þessu halda fram, hafa mér vitanlega ekki sýnt neina andlega burði, sem geri þá marktækari öðrum. En svo étur hver upp eftir öðrum og allt virðist þetta gert til þess að eyðileggja hin fornu andlegu gildi, sem hafa haldið uppi menningu og siðgæði þjóðar okkar um aldir. Forsjárhyggjan í andlegu uppeldi skólabarna hér á landi er af sama toga.

Maður með andlega burði

Ég gladdist, er ég sá vitnisburð Brians Cox. Þar virðist vera maður með andlega burði. Ég hef að undanförnu hugsað mikið til afburðamanna, bæði hér okkar á meðal og á heimsvísu. Tónskáldið mikla J.S. Bach hefur verið nefndur fimmti guðspjallamaðurinn. Viljum við hafna vitnisburði hans, trúnni er gaf anda hans neista, sem oft varð að báli, heilögum eldi, sem tendraði og skapar enn líf listar og trúar, þar sem hann logar? Eru tónsmíðar hans innblásin listaverk eða eru þau bara sniðugar fingraæfingar? Eigum við kannski að afskrifa hann af því að verk hans eru orðin svo gömul? Svipað má segja um flesta eða alla gömlu meistarana. Það var Hippókrates, sem sagði: „Listin er löng, en lífið stutt,“ og orð Michaelangelos koma eins og í fallegu framhaldi af þeim: „Sannarlegt listaverk er ekki annað en skuggi guðlegrar fullkomnunar.“ Hvorug þessara orða hefðu, að mínum dómi, orðið til án skynjunar um „eilífð bak við árin“.

Þegar hamrað er á hinum guðlausa, andkristna áróðri í fjölmiðlum dagsins, verður mér einnig hugsað til þjóðskáldanna okkar, Matthíasar Jochumssonar, Einars Ben., Davíð Stefánssonar, Tómasar og Hannesar Péturssonar.

Hvorir skyldu líklegri til þess að lyfta íslenskri þjóð til betri framtíðar, þeir miklu andans jöfrar, sem ég hef hér nefnt og allir mæra í skáldskap sínum kristið líf, háleitar hugsjónir og bjarta eilífðarsýn eða Fréttablaðsskríbentarnir og aðrir þeim samdauna? Svari hver fyrir sig.

Brian Cox kallar guðsafneitunina „barnalega“ afstöðu. Ég er honum hjartanlega sammála og vil í staðinn sjá hina „barnslegu“ einlægni, afstöðu hins fullkomna trausts til höfundar lífsins og einlægrar þjónustu við vilja hans.

Hannes Pétursson kom með nýtt orð í mál okkar, „alnánd“, og raunar þá einnig nýtt hugtak inn í guðfræðina í ljóði sínu um Hallgrím Pétursson:

Þú namst þau orð sem englarnir sungu.

Þú ortir á máli sem brann á tungu.

Óttinn fangstaðar á þér missti.

Alnánd: þú gekkst við hliðina á Kristi.

Við eigum ekki að rækta með okkur barnaskap, heldur hina barnslegu einlægni og þann kærleika, sem kemur af alnánd einstaklingsins við Krist.




Skoðun

Skoðun

Er þetta eðli­legt?

Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir skrifar

Sjá meira


×