Ég bý til ofurhetjur Andri Rafn Ottesen skrifar 24. maí 2017 10:38 Sem kennaranemi get ég fullyrt að algeng viðbrögð fólks við því að heyra um einhvern í kennaranámi eða kennarastarfi eru athugasemdir sem snúa að lengd námsins og launum starfsins. Fólk er ekki mikið að horfa á það góða sem starfið hefur fram á að færa þar sem það er mikið auðveldara að velta sér upp úr því neikvæða frekar en að fagna því jákvæða. Það er nefnilega mikil ráðgáta í mínum huga af hverju það eru ekki fleiri sem vilja vinna við það að móta framtíðina okkar. Kennarastarfið er lifandi, gefandi og skemmtilegur vinnustaður. Það að fá að taka þátt í að móta framtíð barna og unglinga í grunnskólum er spennandi áskorun, sérstaklega þegar við vitum ekki einu sinni hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Hugsið ykkur bara, börnin sem byrja í 1. bekk í haust verða komin á ellilífeyri árið 2078. Hvernig ætli samfélagið eigi eftir að líta út þá og hvernig getum við undirbúið börn og unglinga sem best fyrir framtíðina? Í dag er undirbúningur menntakerfisins nánast eins og færiband fyrir atvinnulífið. Það er lögð áhersla á stærðfræði og móðurmálið og restin fylgir svo einhvern veginn á eftir. Nemendur eru steyptir í sama form og skilað inn í samfélagið sem fyrst til að skila sínu. Samfélaginu er að verða sama um þá nemendur sem hætta eða falla úr framhaldsskólum, sem er um 30% samkvæmt mínum heimildum. Er þetta réttur undirbúningur fyrir framtíðina? Svarið er einfalt, nei! Að mínu mati byggjum við ekki örugga framtíð á því að útskrifa alla gegnum sama formið. Ég tel að besta leiðin sé að byggja upp sterka einstaklinga sem hafa trú á sjálfum sér. Á sama tíma og við byggjum upp kunnáttu og þekkingu á efninu þurfum við líka að efla sjálfstraust nemenda. Hlutverk kennara er ekki að mata upplýsingar, heldur að kveikja áhuga og forvitni og skapa umhverfi þar sem allir fá að vaxa. Nemendur eiga að geta nýtt styrkleika sína, láta veikleika sína ekki stöðva sig, vera óhræddir við að gera mistök og missa aldrei trúnna á sjálfum sér. Þegar nemendum finnst þeir vera að lenda á botninum og sjá engar lausnir er það kennarinn sem verður að rétta þeim hjálparhönd, klappa á bakið og ýta þeim áfram. Á endanum búum við til einstaklinga sem standa alltaf upp í hvert skipti sem þeir eru kýldir niður og láta ekkert stöðva sig. Hæfileikar barna eru oft faldir og þurfa tíma til að þroskast og þróast og því verður að gefa þeim tíma til að finna þá. Hversu björt og kraftmikil væri framtíðin okkar ef við ættum nemendur sem væru óhræddir við að taka áhættu og óhræddir við að segja skoðanir sínar og hugsanir. Hvert einasta barn á skilið kennara sem hefur trú á þeim, gefst aldrei upp á þeim og ýtir ávallt við nemendum sínum til að ná fram því mesta og besta úr hverjum og einum. Næst þegar þú munt hitta mig úti á götu og spyrja hvað ég sé að læra eða hvað ég ætla að vinna við, þá ætla ég að segja þér sannleikann. Ég bý til ofurhetjur! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Hver skipaði bankaráði Landsbankans að kaupa TM? Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Eftirliti með snyrtistofum ábótavant Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun Tónlist í gleði og sorg Sigurvin Lárus Jónsson Skoðun Bréf til þjóðarinnar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Er þetta eðlilegt? Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir Skoðun Formaður geðlækna illa áttaður? Vilhjálmur Hjálmarsson Skoðun Skaðaminnkun, lækning, hroki og hleypidómar Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun Tilbrigðin um enda lífsins Matthildur Björnsdóttir Skoðun Aukinn kraftur með hækkandi sól Bragi Bjarnason Skoðun Að vera eða vera ekki í samkeppni við sjálfa sig Ólafur Stephensen Skoðun Skoðun Skoðun Aukinn kraftur með hækkandi sól Bragi Bjarnason skrifar Skoðun Tilbrigðin um enda lífsins Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Tónlist í gleði og sorg Sigurvin Lárus Jónsson skrifar Skoðun Eftirliti með snyrtistofum ábótavant Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Markvissar aðgerðir munu skila árangri á húsnæðismarkaði Ágúst Bjarni Garðarsson skrifar Skoðun Bréf til þjóðarinnar Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Einokunarmjólk? Hilmar Vilberg Gylfason skrifar Skoðun Má þjóðin ráða? Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Formaður geðlækna illa áttaður? Vilhjálmur Hjálmarsson skrifar Skoðun Hver skipaði bankaráði Landsbankans að kaupa TM? Ásthildur Lóa Þórsdóttir skrifar Skoðun Að vera eða vera ekki í samkeppni við sjálfa sig Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Engin námslán fyrir fátækt fólk Gísli Laufeyjarson Höskuldsson skrifar Skoðun Er þetta eðlilegt? Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir skrifar Skoðun Stjórnmálin koma okkur öllum við Arnar Freyr Sigurðsson skrifar Skoðun Um tímabær áform ráðherra og ótímabært frumhlaup Viðskiptaráðs Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Fríar máltíðir grunnskólabarna - merkur samfélagslegur áfangi Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Heilbrigðisráðuneytið er með forystu Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Skaðaminnkun, lækning, hroki og hleypidómar Guðbjörg Sveinsdóttir skrifar Skoðun Fyrirgefðu mér mín kæra Harpa Sævar Helgi Lárusson skrifar Skoðun Vikan með Gísla Árný Björg Blandon skrifar Skoðun Furðulegar verðlækkanir á mörkuðum Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Varanlegt vopnahlé og sjálfstæð Palestína Kristrún Frostadóttir skrifar Skoðun Með of mikil völd Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað ef það gýs nær höfuðborgarsvæðinu? Ingvi Gunnarsson,Sigrún Tómsdóttir,Hrefna Hallgrímsdóttir,Daði Hafþórsson skrifar Skoðun Er sniðugt að vera með tilgreinda séreign? Guðný Helga Lárusdóttir skrifar Skoðun Ekki þykjast ekki vita neitt Hjálmtýr Heiðdal skrifar Skoðun Athugasemdir við eignaumsýslu Landsbanka Íslands Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Framsókn stendur með bændum og neytendum Hópur þingmanna Framsóknar skrifar Skoðun Staðan í stjórnmálum vorið 2024 Björn Leví Gunnarsson skrifar Skoðun Bónus, viðbót eða umframorka Hörður Arnarson skrifar Sjá meira
Sem kennaranemi get ég fullyrt að algeng viðbrögð fólks við því að heyra um einhvern í kennaranámi eða kennarastarfi eru athugasemdir sem snúa að lengd námsins og launum starfsins. Fólk er ekki mikið að horfa á það góða sem starfið hefur fram á að færa þar sem það er mikið auðveldara að velta sér upp úr því neikvæða frekar en að fagna því jákvæða. Það er nefnilega mikil ráðgáta í mínum huga af hverju það eru ekki fleiri sem vilja vinna við það að móta framtíðina okkar. Kennarastarfið er lifandi, gefandi og skemmtilegur vinnustaður. Það að fá að taka þátt í að móta framtíð barna og unglinga í grunnskólum er spennandi áskorun, sérstaklega þegar við vitum ekki einu sinni hvað morgundagurinn ber í skauti sér. Hugsið ykkur bara, börnin sem byrja í 1. bekk í haust verða komin á ellilífeyri árið 2078. Hvernig ætli samfélagið eigi eftir að líta út þá og hvernig getum við undirbúið börn og unglinga sem best fyrir framtíðina? Í dag er undirbúningur menntakerfisins nánast eins og færiband fyrir atvinnulífið. Það er lögð áhersla á stærðfræði og móðurmálið og restin fylgir svo einhvern veginn á eftir. Nemendur eru steyptir í sama form og skilað inn í samfélagið sem fyrst til að skila sínu. Samfélaginu er að verða sama um þá nemendur sem hætta eða falla úr framhaldsskólum, sem er um 30% samkvæmt mínum heimildum. Er þetta réttur undirbúningur fyrir framtíðina? Svarið er einfalt, nei! Að mínu mati byggjum við ekki örugga framtíð á því að útskrifa alla gegnum sama formið. Ég tel að besta leiðin sé að byggja upp sterka einstaklinga sem hafa trú á sjálfum sér. Á sama tíma og við byggjum upp kunnáttu og þekkingu á efninu þurfum við líka að efla sjálfstraust nemenda. Hlutverk kennara er ekki að mata upplýsingar, heldur að kveikja áhuga og forvitni og skapa umhverfi þar sem allir fá að vaxa. Nemendur eiga að geta nýtt styrkleika sína, láta veikleika sína ekki stöðva sig, vera óhræddir við að gera mistök og missa aldrei trúnna á sjálfum sér. Þegar nemendum finnst þeir vera að lenda á botninum og sjá engar lausnir er það kennarinn sem verður að rétta þeim hjálparhönd, klappa á bakið og ýta þeim áfram. Á endanum búum við til einstaklinga sem standa alltaf upp í hvert skipti sem þeir eru kýldir niður og láta ekkert stöðva sig. Hæfileikar barna eru oft faldir og þurfa tíma til að þroskast og þróast og því verður að gefa þeim tíma til að finna þá. Hversu björt og kraftmikil væri framtíðin okkar ef við ættum nemendur sem væru óhræddir við að taka áhættu og óhræddir við að segja skoðanir sínar og hugsanir. Hvert einasta barn á skilið kennara sem hefur trú á þeim, gefst aldrei upp á þeim og ýtir ávallt við nemendum sínum til að ná fram því mesta og besta úr hverjum og einum. Næst þegar þú munt hitta mig úti á götu og spyrja hvað ég sé að læra eða hvað ég ætla að vinna við, þá ætla ég að segja þér sannleikann. Ég bý til ofurhetjur!
Er þetta eðlilegt? Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir Skoðun
Skoðun Er þetta eðlilegt? Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir skrifar
Skoðun Um tímabær áform ráðherra og ótímabært frumhlaup Viðskiptaráðs Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar
Skoðun Fríar máltíðir grunnskólabarna - merkur samfélagslegur áfangi Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar
Skoðun Hvað ef það gýs nær höfuðborgarsvæðinu? Ingvi Gunnarsson,Sigrún Tómsdóttir,Hrefna Hallgrímsdóttir,Daði Hafþórsson skrifar
Er þetta eðlilegt? Guðrún Árnadóttir,Guðrún Tara Sveinsdóttir,Hekla Kollmar,Þorgerður Jörundsdóttir Skoðun