Innlent

„Ég skal bara vera mamma þín“

Erla Björg Gunnarsdóttir skrifar
Fyrir um tíu árum var Þórunn tæplega fertug, einhleyp, barnlaus og lifði fyrir líðandi stundu. Hún var á kafi í nýaldargrúski, markmiðið í lífinu var að vinna í sjálfri sér og lífsstíllinn var dýr og spennandi. Þetta ár tók Þórunn bækling um ABC-hjálparstarf á bensínstöð og ákvað að byrja að styrkja barn með mánaðarlegum greiðslum. Það var byrjunin á gjörbreyttu lífi.

„Á þessum tíma hugsaði ég hversu lengi ég ætti að vinna í sjálfri mér án þess að láta gott af mér leiða. Ég var orðin hálf þunglynd yfir því að líf mitt snerist eingöngu um mig og mínar þarfir. Því ákvað ég að gera meira en að styrkja barn og bauð fram krafta mína við kynningarmál hjálparstarfsins.“

Tók ákvörðun á einum mánuði

Árið 2006 fór Þórunn svo til Kenía fyrir hönd ABC til að skoða aðstæður fyrir uppbyggingu nýs skóla í fátæktarhverfum Naíróbí. Eftir að hún kom heim úr ferðinni fylltist hún eirðarleysi. Hún var að undirbúa kaup á nýrri íbúð og hafði hugsað sér að jarðtengja sig hér á Íslandi en einhvers staðar fann hún sterkt að hún ætti að fara aftur út til Kenía.

„Ég fylgdi innsæinu, birtist á skrifstofu ABC og tilkynnti þeim að ég yrði að fara aftur út. Þannig að mánuði eftir að ég kom heim úr ferðinni var ég flutt út til að byggja upp starfið.“

Lorna, 12 ára stúlka úr ABC-skólanum í Naíróbí, segir blaðamanni sögu sína en hún bjó á götunni áður en henni bauðst heimavist hjá skólanum. Þórunn heldur utan um hana á meðan.Mynd/gunni sal
Götubörn með fíknivanda

Þórunn hafði aldrei unnið með götubörnum áður. Börnin voru mörg hver með fíknivanda og höfðu lent í miklum áföllum. Umhverfið, menningin og ömurleg fátæktin voru henni líka algjörlega framandi. En hún dembdi sér út í djúpu laugina. 

„Ég byrjaði strax á því að taka hús á leigu. Um leið og ég var flutt í það byrjaði ég að taka inn börn. Fyrsta barnið er strákur sem kom til mín að betla og var alveg út úr heiminum af límsniffi. Ég sagði við hann eins og ég hef sagt við svo mörg börn sem ég býð pláss: „Ég skal bara vera mamma þín.“ Hann náði svo í vini sína og svo spurðist þetta út þannig að húsið var fljótt að fyllast.“ 

Fann ástina í fyrstu vikunni

Í fyrstu vikunni var hún komin með fullt hús af börnum og það sem meira er, hún kynntist núverandi eiginmanni sínum, Samuel Lusiru Gona. 

„Mér var boðið í brúðkaup og þar var hann. Hann sagði mér síðar að hann hefði séð mig og vitað strax að ég væri konan hans. Eftir að við kynntumst gerðust hlutirnir mjög hratt. Hann byrjaði að vinna sjálfboðastarf hjá mér og hálfu ári seinna vorum við gift. Hann er ómetanleg stoð og stytta í starfinu og ég veit ekki hvar ég væri án hans. Hann þekkir samfélagið og menninguna sem ryður oft braut mína.“ 

Í sveitinni berst Þórunn gegn umskurði stúlkna og barnahjónaböndum meðal Masaai-manna.Mynd/gunni sal
Baráttan er hörð 

Í dag ganga rúmlega 600 hundruð börn í ABC-skólann í Naíróbí og af þeim búa tvö hundruð börn í heimavist. Þórunn hefur bjargað mörgum þeirra sjálf af götunni. Nú er hún með áttatíu og sex starfsmenn sem aðstoða við kennslu, umönnun barnanna, rekstur og utanumhald en í augum barnanna er hún alltaf mamman. Mamman þarf að sjá til þess að munnar séu mettir í hverjum mánuði og hefur baráttan verið ansi hörð frá hruni. 

„Hrunið olli því að allt í einu vorum við með helmingi minni pening í höndunum og höfðum ekki nóg fyrir launum eða mat. En við brugðumst við því með því að leita utan Íslands og fá styrktaraðila frá Bandaríkjunum. Nú reynum við að fá tvo styrktaraðila fyrir hvert barn. Þetta er búið að vera basl en þrátt fyrir það höfum við stækkað, fjölgað plássum

og réðumst í uppbyggingu nýs skóla í sveitinni.“ 

Berst gegn umskurði stúlkna

Öldungar í Masai-þjóðflokknum leituðu til Þórunnar og báðu um aðstoð við að stofna skóla í þorpi þeirra. Masai-ættbálkar eru mjög frumstæðir þar sem ungar stúlkur eru umskornar og seldar í hjónabönd í kringum 12 ára aldurinn. Afar fá börn þar eiga kost á menntun. 

„Við áttum engan pening en maður sér öll börnin, alla þjáninguna og enga möguleika á öðruvísi lífi og það er lífsins ómögulegt að hafna þeim. Við tróðum eins og við gátum í kojur og þau sitja ansi þétt í skólastofunum. Svo höldum við bara fast í trúna og vonum að við getum stækkað og tekið á móti fleirum.“ 



Börnin í skólanum sýndu skemmtiatriði, dönsuðu og sungu, og þökkuðu margfalt fyrir fjárveitingu íslenskra stjórnvalda þannig að hægt var að byggja nýtt skólahús.mynd/gunni sal
Trúin gefur von 

ABC-barnastarf byggist mikið á kristilegum gildum en áður en Þórunn hóf störf hjá ABC var hennar trú byggð á stjörnuspeki og einstaklingshyggju. 

„Kristin trú hafði alltaf verið mjög fjarlæg mér en svo ákvað ég bara að sjá hvort ég fyndi mig þar, sem ég svo sannarlega gerði. Það er mikilvægt fyrir mig að tilheyra einhverju stærra en bara mér sjálfri og fyrir mér liggur hamingjan þar.“ 

Þórunn segir trúna einnig mikilvæga börnunum því hún gefi þeim von.

„Þessi börn hafa upplifað svo mikla höfnun, verið kastað út af heimilinu og á götuna, verið fyrirlitin, skítug, lamin og misnotuð. Þau upplifa sig sem algjört rusl. Hjá okkur fá þau skilaboðin að guð hafi skapað þau og þau séu einstök og verðmæt. Það er eitthvað sem þau hafa aldrei upplifað og þannig vex sjálfsvirðing þeirra.“ 

Fann tilgang lífsins

Fyrir utan börnin þúsund sem treysta á Þórunni á hún lítinn dreng, Daníel Heiðar, sem verður sex ára í sumar. „Hann var yfirgefinn og við fengum hann dagsgamlan. Við fengum loksins ættleiðingarskjölin í þessari viku þannig að þetta er frágengið. Hann er lítill kraftaverkadrengur og mikill gleðigjafi.“ 

Þúsund börn, eiginmaður og sonur. Ætlar Þórunn aldrei að koma aftur til Íslands? 

„Ætli það nokkuð. Stundum langar mig að flytja heim og fara að vinna í sjoppu, afgreiða pylsur og ís. Því stundum er ég alveg uppgefin; bankareikningurinn tómur, biðlistinn óendanlegur og maður vill bjarga öllum. En það kemur bara inn á milli og svo herðir maður upp hugann. Það er svo margt eftir hérna og við erum í miðri baráttu. Allt heimsins gull kemur ekki í stað allra barnanna sem við höfum hjálpað og ekkert gæti gert mig glaðari en árangurinn af starfi okkar. Áður en ég kom hingað snerist líf mitt um að finna sjálfa mig og tilgang lífsins. Það var í raun ekki fyrr en ég hætti leitinni og fór að gefa af sjálfri mér að ég fann þennan blessaða tilgang og sanna hamingju.“

Trúin skiptir miklu máli í starfi ABC-skólanna. Hér biðja börnin saman í samkomusal skólans, þá taka þau fyrir andlitið á sér eða leggjast fram á borðið.Mynd/Gunni Sal



Fleiri fréttir

Sjá meira


×